Sprawozdanie z raju - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

W raju tydzień pracy trwa trzydzieści godzin

Pensje są wyższe ceny stale zniżkują

Praca fizyczna nie męczy (wskutek mniejszego przyciągania)

Rabanie drzewa to tyle co pisanie na maszynie

Ustrój społeczny jest trwały a rządy rozumne

Naprawdę w raju jest lepiej niż w jakimkolwiek kraju

Na początku miało być inaczej —

Świetliste kręgi chóry i stopnie abstrakcji

Ale nie udało się oddzielić dokładnie

Ciała od duszy i przychodziła tutaj

Z kroplą sadła nitką mięśni

Trzeba było wyciągać wnioski

Zmieszać ziarno absolutu z ziarnem gliny

Jeszcze jedno odstępstwo od doktryny ostatnie odstępstwo

Tylko Jan to przewidział: zmartwychwstaniecie ciałem

Boga oglądają nieliczni

Jest tylko dla tych z czystej pneumy

Reszta słucha komunikatów o cudach i potopach

Z czasem wszyscy będą oglądali Boga

Kiedy to nastąpi nikt nie wie

Na razie w sobotę o dwunastej w południe

Syreny ryczą słodko

I z fabryk wychodzą niebiescy proletariusze

Pod pachą niosą niezgrabnie swe skrzydła jak skrzypce

In Paradise, the workweek is thirty hours long

Salaries are higher and prices are falling steadily

Manual work does not tire (due to less attraction)

Picking a tree is as much as typing

The social system is stable and the government is rational

Paradise is really better than any country

At the beginning it was supposed to be different -

Luminous circles of choirs and degrees of abstraction

But it has not been possible to separate exactly

Body from soul and she came here

With a drop of fat a thread of muscles

You had to draw conclusions

Mix the grain of the absolute with the grain of the clay

One more deviation from the doctrine, the last deviation

Only John foresaw this: you will be resurrected in the body

God is watched by few

It is only for those with pure air

The rest listen to messages about miracles and floods

In time, everyone will see God

Nobody knows when this will happen

For now, Saturday at noon

The sirens roar sweetly

And the blue proletarians come out of the factories

In their armpits they carry their wings awkwardly like a violin