Jan Kochanowski - Jacek Kaczmarski

Tak nas Panie obdarzasz, wżdy nam zawsze mało —

Za nic mamy — co mamy, więcej by się chciało

A przecież ni nam życia, ni geniuszu starcza

By skorzystać z bogactwa jeno duszy skarbca

Za to ciało gnębimy, jakby wieczne było:

Krwią wojenny trud płaci, potem zrasza miłość;

Aż i w końcu niezdatne do snu ni kielicha;

Trzeszczy, cieknie i tęchnie, wzdyma się i wzdycha

Nie zachwycą już nas wtedy szczodre dary boże

Bośmy kochać to przywykli, z czego czerpać możem

Późno mądrość przychodzi

Czego pragnąć się godzi

Ale próżno żałować

Czego nie szło zachować

Przypomina pergamin czy cielęca skóra

Że i drzewiej wiedziano — co dziś skrobią pióra

Krom grosiwa i jadła, i chybkiej obłapki

Zawżdy człeka kusiły te same zagadki

Po swojemu się każdy ze Stwórcą pasował

A co siebie nadręczył, innym krwi popsował

Własnym myślom nie ufał, życie sobie zbrzydził

Bał się swojego strachu i wstydu się wstydził

Lubo jako my się cieszył - czym?

— nie miał pojęcia

I umierał taki mądry, jak był w czas poczęcia

Żak profesorom krzywy

Martwych nie słucha żywy

Nie wyciągają wnuki

Z życia dziadów nauki

Kto cnotami znudzony, nieufny nadziei

Swoich kroków niepewny — do dworu się klei

Tam wśród podobnych sobie może się wyszumieć

A przy tym w nic nie wierzyć, niczego nie umieć:

Prałat karci opojów — sam jeszcze czerwony

Złodziej potrząsa kluczem do skarbca Korony

Kanclerz wspiera sojusze na ościennym żołdzie

A mędrcy przed głupotą łby schylają w hołdzie

Wiem — bo byłem sekretarzem u króla.

Do czasu

Gdy wolałem się pokłonić władzy Czarnolasu

Dwór ma swoje zalety:

Po komnatach — kobiety

W radach szlachta zasiada —

Jeno nie ma z kim gadać

Kto i bawić się umiał i nie bał się myśleć

Temu starość niestraszna pod lipowym liściem

Miło dumać wśród brzęku pszczół nad bytowaniem —

Czy się zboża wykłoszą, a czy kuśka stanie!

Czy w powszechnej niezgodzie kraj się znów pogrąży

Czy się księgę ostatnią w druku ujrzeć zdąży

Która gwiazda na niebie moja — ta co spada

Czy ta nad widnokręgiem, co jutrzenką włada?

Tylu bliskich i dalekich dzień po dniu odchodzi

A ja żyję w lat bogactwie, co mi schyłek słodzi…

Im mniej cię co dzień, miodzie —

Tym mi smakujesz słodziej:

I słońcem i księżycem

Rozkoszą nienasyceń

Szczodrością moich dni —

Dziękuję ci

That's how you give us, Lord, because we always don't have enough -

We have nothing for nothing - what we have, one would like more

And yet we don't have enough life or genius

To take advantage of the wealth of only the soul of the treasury

For this we torture the body as if it were eternal:

War effort pays with blood, then love is sprinkled;

Until and finally unfit for sleep than a cup;

It creaks, leaks and sighs, swells and sighs

God's bountiful gifts will no longer delight us

Because we are used to loving what we can draw from

Wisdom comes late

What is acceptable to want

But no regrets

What was not to be kept

It resembles parchment or calfskin

That even trees were known - what feathers scrape today

Apart from pennies and food and quick munchies

Man has always been tempted by the same riddles

Each of them matched with the Creator in its own way

And what he tormented himself, he spoiled the blood of others

He did not trust his own thoughts, he disgusted himself with life

He was afraid of his fear and ashamed of his shame

Or as we rejoiced - what?

— he had no idea

And he died as wise as he was at the time of conception

Shake the professors crooked

The living do not listen to the dead

They don't take out grandchildren

From the life of the grandfathers of science

Who is bored with virtues, distrustful of hope

Unsure of his steps - he sticks to the court

There, among the like-minded, one can make sense

And at the same time, believe in nothing, be unable to do anything:

The prelate rebukes drunkards - he himself is still red

The thief shakes the key to the Crown vault

The chancellor supports alliances in neighboring pay

And the wise men bow their heads in homage to stupidity

I know - because I was secretary to the king.

By the time

When I preferred to bow to the authority of Czarnolas

The manor has its advantages:

In the chambers - women

The nobility sits in the councils -

There's just no one to talk to

Who could play and wasn't afraid to think

Old age is not afraid of him under a linden leaf

It's nice to meditate among the buzzing of bees over existence —

Will the crops turn out, and will the dick stop!

Will the country plunge again into universal discord?

Will you be able to see the last book in print in time

Which star in the sky is mine - the one that is falling

Is it the one over the horizon that rules the dawn?

So many near and far go away day after day

And I live in years of wealth, which sweetens my decline...

The less you are every day, honey -

This makes you taste sweeter to me:

And the sun and the moon

The delight of insatiability

With the generosity of my days —

Thank you