Rublow - Jacek Kaczmarski

Na ziemi, co zawsze pod wodą lub śniegiem

Są drogi, po których nikt prawie nie chodzi

Tam wariat się czasem przesunie po niebie

Do ludzi na łodzi

Wołając, że leci

A oni chwytają go w sieci

Wśród pól i rozlewisk tam białe są miasta

Gdzie końmi handlują, jedwabiem i siarką

Nad targiem wyrasta przejasny monastyr

Chorały i charkot

Ikona i koń

Wędzidło i złota dłoń

Na ścianach gospody łańcuchy i sierpy

Wesołek po udach się klepie i śpiewa

O ludzie, co żyje radością, choć cierpi;

I ktoś się zaśmiewa

Ktoś wódką go raczy

Nim inny ktoś wezwie siepaczy

Z wyrwanym językiem niech skacze do woli

Jak przygłup, co słowa nie może wykrztusić

Bo Książę z krużganków, o wzroku sokolim

Dziedziny strzec musi

Od ognia i zła

By poczuł lud, że ktoś oń dba

A Książę - mecenas za sztuką przepada

Więc ściany pałacu malować mi każe

Czeladnik już farby i pędzle rozkłada

A w drzwiach stają straże

I Księcia brzmi głos:

— Za pracę twą miecz, albo trzos

Architekt, co dla mnie budował ten pałac

Już nic piękniejszego nikomu nie wzniesie

Gdy skończył przygoda go przykra spotkała:

Na zbirów się w lesie

Jak raz napatoczył

A oni wykłuli mu oczy

I zaśmiał się książę, aż sala zagrzmiała

I grzmiała, gdy odszedł, podobny do pawia

I stałem przed ścianą, co była tak biała

Jak tego co stawiał ją

Twarz oślepiona

Od łez nim się stała czerwona

Klęczałem przed bielą, nad Pismem schylony

Gdy przyszła ta dziewka niespełna rozumu

Czytała ruchami rąk moje ikony

I śmiała się z tłumów

Płakała nad Bogiem

I piekieł przerażał ją ogień

I wstały płomienie ze wszystkich stron naraz

Ku niebu podniosły się dymu kolumny

W drzwiach koński pysk widzę i uśmiech Tatara

Co Księcia łbem dumnym

Za włosy potrząsa

A Księciu krew spływa po wąsach

Dziewczyna w krzyk straszny więc on w śmiech wesoły

I szaty cerkiewne pod nogi jej ciska

A ona je wdziewa, obraca się w koło

I łza już jej wyschła

Więc tańczy w podzięce

Przy siodle, przy głowie książęcej

Kto walczył, ten złotym pojony ukropem

Blach z kopuł cerkiewnych, z ksiąg ogniem topionych

Zapada pomiędzy kopyta i stopy

Ze wzrokiem wlepionym

W zasnutą twarz Boga

I pyta — jak kochać ma wroga

Znów ciała spychaliśmy do wspólnych dołów

Znów drogi krzyżowe bez krzyża i chusty —

Po burzy, o zmroku, nad rzeką popiołów

Pogańskie odpusty;

Śmiech krwi i ciał gra

Płomyki się łączą po dwa

Z tej ziemi, co żywym nie skąpi pogardy

Najlepsza jest glina do formy na dzwony

W ich dźwięku z tej ziemi ucieram dziś farby

Do mojej ikony

Na suchej deszczułce

Jest miejsce na świat i na Stwórcę

Przemokły, jak drzewo stojące na deszczu

Koń schyla się, woda po sierści mu spływa;

Zbutwiałe zielenie i złoto na desce

Co płacze jak żywa —

To Stwórcy Korona

Czekają nań

Koń i Ikona

On the ground, always under water or snow

There are roads that hardly anyone walks on

There the madman will sometimes move across the sky

To the people on the boat

Calling out that it flies

And they catch him in the net

Among the fields and backwaters there are white cities

Where they trade horses, silk and sulfur

A clear monastery rises above the market square

Chorals and gurgling

Icon and horse

Snaffle and golden hand

Chains and sickles on the walls of the inn

Wesołek pats his thighs and sings

O people who live with joy, although they suffer;

And someone laughs

Someone treats him with vodka

Before someone else calls the wetboys

With his tongue torn out, let him jump at will

Like a fool who cannot utter words

Because the Prince of the cloisters, with a falcon-like eyesight

He must guard the realm

From fire and evil

To make the people feel that someone cares about him

And the Prince - patron of art, is lost

So he tells me to paint the walls of the palace

The journeyman already paints and breaks down brushes

And there are guards at the door

And the Prince's voice is:

- A sword or a purse for your work

The architect, what this palace built for me

Nothing is more beautiful to anyone

When the adventure was over, he was sad:

The thugs in the woods

How once he saw it

And they stuck out his eyes

And the prince laughed until the hall thundered

And she thundered as he went away, like a peacock

And I was standing in front of a wall that was so white

Like what was putting her on

The face was blinded

She turned red with tears before her

I was kneeling in front of the white, bent over the Scriptures

When this insane whore came

She read my icons with movements of her hands

And she laughed at the crowds

She cried for God

And the fire terrified her hell

And flames arose on all sides at once

Columns of smoke rose towards the sky

In the doorway I can see a horse's mouth and a smile of Tatar

What the prince's head proud

He shakes his hair

And the Prince's blood runs down his mustache

The girl screams, so he laughs

And the church garments are thrown at her feet

And she puts on them, turns around

And her tear is already dry

So she dances in thanks

At the saddle, by the prince's head

Who fought, the one who was watered with golden boiling water

Sheets from church domes, from books melted with fire

It collapses between the hooves and the feet

Staring down at

Into the veiled face of God

And he asks how to love the enemy

Again we pushed the bodies to common pits

Again, the ways of the cross without the cross and the scarf -

After the storm, at dusk, on the river of ashes

Pagan indulgences;

The laughter of blood and flesh plays

The flames come together in pairs

From this land that does not skimp on the living

The best clay for bells is

Today I am rubbing paints from this earth in their sound

To my icon

On a dry board

There is room for the world and for the Creator

Drenched, like a tree standing in the rain

The horse bows down, the water runs down its hair;

Rotten greens and gold on the board

Who cries alive -

It is the Creator's Crown

They are waiting for him

Horse and Icon