Poczekalnia - Jacek Kaczmarski

Siedzieliśmy w poczekalni, bo na zewnątrz deszcz i ziąb

Do pociągu sporo czasu jeszcze było

Można zatem wypić kawę, albo rzucić cos na ząb

Bo nikt nie wie kiedy człek znów napcha ryło

Wtem słyszymy kół stukoty i lokomotywy świst

Więc rzucamy się do wyjścia na perony

Ale w miejscu na zatrzymał megafonów zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— ogłosiły megafony

Uwierzyliśmy megafonom

Uprzejmie wszak ostrzegły nas

Po co stać w deszczu na peronie

Skoro przed nami jeszcze czas

Żarcie szybko się skończyło, nuda zagroziła nam

Zaczęliśmy drzemać, marzyć i flirtować

Ktoś przygrywał na gitarze, zanucili tu i tam

Zaciążyły nam do tyłu nasze głowy

Wtem słyszymy kół stukoty i lokomotywy świst

Więc ospale podnosimy się z foteli

Ale w miejscu nas zatrzymał megafonów zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— przez megafon powiedzieli

Uwierzyliśmy megafonom

Pomarzyć w cieple — dobra rzecz

Po co stać w deszczu na peronie

Zamiast w fotelu miękkim lec

Po marzeniach przyszła kolej na dziewczyny oraz łyk

Co pozwolił nam zapomnieć o czekaniu

Gdy tymczasem za oknami «enty» już się użył świt

I poczuliśmy się trochę oszukani

Więc gdy znowu kół stukoty usłyszeliśmy i świst

W garść się wzięliśmy i dalej na perony

Lecz zatrzymał nas na progu już znajomy zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— ogłosiły megafony

Uwierzyliśmy megafonom

W końcu nie było nam tak źle

Po co stać w deszczu na peronie

Gdzie z wszystkich stron wichura dmie

Uderzyło nas jak gromem, spojrzeliśmy wreszcie w krąg

Choć już wiele, wiele świtów przeminęło

I patrzymy w starcze oczy powstrzymując drżenie rąk

Zadziwieni, gdzie się życie nam podziało

Wybiegamy na perony, lecz na torach leży rdza

Semafory hen pod lasem opuszczone

Żaden pociąg nie zabierze już z tej poczekalni nas

Milczą teraz niepotrzebne megafony

I gorzko się zapatrzyliśmy

W zabrane nam dalekie strony

I w duszach swych przeklinaliśmy

Tę łatwą wiarę w megafony

We were sitting in the waiting room because it was raining and chilling outside

There was still a long time to go to the train

So you can drink a coffee or eat something

Because no one knows when a man is stuffing the burrow again

Then we hear the clatter of the wheels and the whistling of the locomotives

So we rush to the platforms

But where the loudspeakers stopped, screeching and screeching stopped

- It's not your train!

The loudspeakers announced

We believed the megaphones

After all, they kindly warned us

Why stand on the platform in the rain

Since there is still time to come

The food ended quickly, and boredom threatened us

We started to nap, dream and flirt

Someone was playing guitar, they hummed here and there

Our heads weighed heavily on our backs

Then we hear the clatter of the wheels and the whistling of the locomotives

So let us rise sluggishly from our seats

But in our place, the loudspeakers were stopped by a screeching screeching sound

- It's not your train!

They said through a megaphone

We believed the megaphones

To dream warm - a good thing

Why stand on the platform in the rain

Instead of a soft armchair, I fly

After the dreams, it was the girls' turn and a sip

Which made us forget about waiting

Meanwhile, outside the windows of the "enta", it was already dawn

And we felt a bit cheated

So when we heard the clatter of wheels again, we heard a whistle

We pulled together and continued to the platforms

But we were stopped at the threshold by the already familiar screech and squeak

- It's not your train!

The loudspeakers announced

We believed the megaphones

After all, it wasn't that bad for us

Why stand on the platform in the rain

Where the wind blows on all sides

We were struck like a thunderbolt, we finally looked into the circle

Though many, many dawns have passed

And we look into the old eyes, stopping the trembling of our hands

Amazed where our life has gone

We run to the platforms, but there is rust on the tracks

Hen semaphores near the forest

No train will take us from this waiting room anymore

Unnecessary loudspeakers are silent now

And we looked bitterly

Into distant pages taken from us

And we cursed in our souls

That easy faith in megaphones