Manewry - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Łapiński

Bez ruchu każą tkwić nam tu Jak długo — nie pamiętam już

Brak nam powietrza słów i snu

W gardłach — zaschniętej śliny kurz

Jak okiem sięgnąć w strony dwie

Okopów linie ciągną się

A my czekamy — mija czas

I do ataku wciąż nie posyłają nas!

Powiecie — śpieszyć się nie ma gdzie!

I to jest prawda — co tu kryć?

Lecz gdy w okopy nas się śle

To kiedyś atak musi być!

Jedna jest tylko droga stąd

Gdzie horyzonty wrogie się mglą

Inaczej zaś polowy sąd

A dać się swoim — to już gruby błąd!

Wszak to manewry tylko są

Na wzgórzach lornet błyszczą szkła

Wszystko jest strategiczną grą

W której brać udział muszę ja!

Kolega pyta raz po raz

Co będzie jeśli trafią nas

Odpowiedź jedna musi być:

Po prostu nie będziemy żyć!

Krzyk!

I ruszamy do ataku

Na odsłonięte stoki wzgórz

Wokół wybuchy czarnych krzaków

Dym!

Huk!

I nic nie widać już!

W głowie panicznie mi się trzepie

Jak w klatce ptak spłoszony — puls

Więc żyję!

Czy to naboje ślepe?

Czy może to ślepota kul?!

Wtem w miejscu zatrzymuję się

Gdzie jest przyjaciel, gdzie jest wróg?!

Nie widzę go!

On widzi mnie!

Strzał!

Ból!

I lecę z nóg!

Leżę - przy ziemi trzymam twarz

Swój własny oddech czuję z niej

Z dali co mój wchłonęła wrzask

Idą sanitariusze trzej…

Co chwila słyszę suchy strzał

Wstrzymuję przerażony dech

To tych co przeżyli boju szał

Dobija tamtych trzech!

Już są tuż tuż!

Zastygam i Podchodzą, nachylają się…

Widzę znajome twarze trzy

Strzał!

Dobili mnie.

— Zbudź się - Otwieram oczy — pole

Kolega — okop — flagi żerdź.

Zmrok.

Wciąż czekamy na swą kolej.

Żyjemy.

Śniąc śmierć.

They make us stay here motionless. How long - I don't remember anymore

We lack the air of words and sleep

In the throats of dried saliva, dust

Two pages as far as the eye can see

The lines of the trenches go on

And we are waiting - time passes

And they still don't send us to attack!

You will say - there is nowhere to hurry!

And that's the truth - what's there to hide?

But when we are sent to the trenches

It must be an attack sometime!

There is only one way from here

Where hostile horizons blur

Otherwise, a field court

And giving yourself to yours - this is a fat mistake!

After all, they are only maneuvers

The glasses shine on the hills of the binoculars

Everything is a strategic game

Which I have to take part in!

A colleague asks again and again

What if they hit us

One answer must be:

We just won't live!

Scream!

And we go to attack

To the exposed slopes of the hills

There are bursts of black bushes all around

Smoke!

Bang!

And you can't see anything anymore!

My head is fluttering in panic

Like a scared bird in a cage - a pulse

So I'm alive!

Are these blank cartridges?

Could it be bullet blindness ?!

Then I stop in place

Where is the friend, where is the enemy ?!

I can't see him!

He sees me!

Shot!

Pain!

And I'm flying off my feet!

I am lying - I keep my face to the ground

I feel my own breath from her

From far away what mine was absorbed by the scream

Three paramedics are coming ...

Every now and then I hear a dry shot

I hold my terrified breath

It is for those who survived the battle frenzy

He's killing those three!

They're just around the corner!

I freeze and they approach, leaning over ...

I see three familiar faces

Shot!

They killed me.

- Wake up - I open my eyes - the field

A colleague - a trench - pole flags.

Nightfall.

We are still waiting for our turn.

We live.

Dreaming death.