Litania - Jacek Kaczmarski

Od swych ojców dojrzalsi, kiedy byli w tym wieku

Beznadziejną ich drogą podążamy — na przekór

Czasem słabsi od kurzu wstrzymujemy wichury

I stawiamy pomniki zapomnianej kultury

Czasem twardsi od skały i jak skała nieczuli

Omijamy spojrzeniem wyrywany bruk ulic

Wszechstronniejsi od mędrców myśl chowamy na potem

Nazywamy mus — łaska i światłością - ciemnotę

Bardziej godni od królów z ziemi grząskiej od potu

Ślepym siłom historii wciąż skaczemy do oczu

Lecz mądrzejsi od wodzów, z twarzą nisko spuszczoną

Podajemy im co dzień przerdzewiałe strzemiona

Śmiertelniejsi od kwiatów podnosimy się łanem

Kiedy kosa już w ruchu, a pokosy sprzedane

Sprawiedliwsi od sędziów w trybunale wysokim

Z wyuczonym spokojem przyjmujemy wyroki

Bezwzględniejsi od katów, wreszcie wielcy i sami

Na szafotach gadamy odciętymi głowami

More mature than their fathers when they were of this age

We follow their hopeless way - in spite of it

Sometimes, weaker than dust, we hold back storms

And we are erecting monuments of a forgotten culture

Sometimes they are harder than rock, and as hard as a rock

We avoid the torn-out pavement of the streets

We hide thoughts that are more versatile than sages for later

We call muse - grace and light - ignorance

More worthy than the kings of the marshy land than sweat

The blind forces of history are still in the eyes of the blind

But wiser than leaders, with low face

We give them rusty stirrups every day

More lethal than flowers, we rise with a hind

When the scythe is in motion and the swaths are sold

Fairer than judges in the high tribunal

We accept sentences with learned calmness

Ruthless than executioners, finally great and alone

We chat with our severed heads on the scaffolds