Hymn - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Kto w twierdzy wyrósł po co mu ogrody

Kto krew ma w oczach nie zniesie błękitu

Sytość zabije nawykłych do głodu

Myśl upodlona nie dźwignie zaszczytów

Kto się ukrywał szczuty i tropiony

Nigdy nie będzie umiał stanąć prosto

Zawsze pod murem zawsze pochylony

Chyba że nagle uwierzy w swą boskość

Kto w życiu oparł się wszelkim pokusom

Tu po tygodniu jest ostoją grzechu

Dawniej jedyną uciśnioną duszą

A teraz jednym z tysięcy uśmiechów

Z ran zadawanych kto krzyczał w agonii

Na męki dając ciało by myśl pieścić

Nie widzi sensu w nauce harmonii

Ani nie umie śpiewać o tym pieśni

Kto świat opuścił w zastanej postaci

Ten nie zaśpiewa hymnu dziękczynienia

Choćby i przez to miał zbawienie stracić

Nie ma o nie ma zadośćuczynienia

Nie dla wiwatów człowiekowi dłonie

Nie dla nagrody przykazania boże

Bo każdy oddech w walce ma swój koniec

Walka o duszę

Końca mieć nie może

Who has grown up in the fortress, what does he need gardens for?

Those who have blood in their eyes cannot stand the blue

Satiety will kill those who are used to hunger

A degraded thought will not lift honors

Who was in hiding, chased and hunted

He will never be able to stand up straight

Always leaning against the wall

Unless she suddenly believes in her divinity

Who in life resisted all temptations

Here, after a week, she is a refuge for sin

Formerly the only oppressed soul

And now one of a thousand smiles

From the wounds inflicted who screamed in agony

In torment, giving the body to caress the mind

He sees no point in learning harmony

Neither can he sing a song about it

Who left the world as it is

This one won't sing a thanksgiving hymn

Even if it were to lose his salvation

There is no redress

Not for cheering man's hands

Not for the reward of God's commandment

Because every breath in a fight has an end

Fight for the soul

It cannot have an end