Pan nikt - Eldo

Bądź odważny, gdy rozum zawodzi, bądź odważny

W ostatecznym rachunku jedynie to się liczy

A gniew Twój bezsilny niech będzie jak morze

Ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych

Nie wie co i kiedy poszło źle

Naprawdę nie umie wskazać momentu

Czy żyje czy nie — nikt nie widzi, bo nie zwraca uwagi

Chociaż czasem robi dużo zamętu

Chce Twoich emocji, one są w stanie go nakarmić

Dni są marne, kiedy każesz mu tak długo pościć

Chce Twoich myśli, przenosić się w inny wszechświat

I dlatego to tak boli, bo stracił dostęp do piękna

Winda do piekła prosto w dół;

sto pięter

Śmieje się, nie cierpi, bo nie jest młody już Werter

L’arte eviva, wraca na parter, odżywa

Nie paktuje z demonami, to nic nigdy nie jest warte;

kosztem słońca

Wie, że ostatnie, co straci to nadzieja.

Ktoś powiedział: walcz do końca!

Mówisz?

Dobra, uwierzył, trzyma Cię za słowo

Proszę nigdy go nie zawiedź, kiedy ten ciężar chcesz nieść grupowo — nieście

Jak widzisz, z teorii ma doktorat na piątkę

Ogólnie we wszystkim jest najlepszy

Wymienił rozsądek na emocje

I co z tego ma?

Niewidoczny, niemy, zawsze nieobecny

Chociaż chodzi po ulicach to nikt go nie widzi

Niepotrzebny nikomu, mógłby równie dobrze zniknąć

Bo jeśli żyje tu, i tak tylko z pozoru

I cierpliwie czeka, aż kiedyś zakończy się to wszystko

Nie ma wolności, jego myśli żyją dawną chwałą

Nie ma pokory, czysty egoizm, nawet sukces to za mało

Trudno mu pisać, kiedy zamiast pióra w dłoni ma dynamit

Ciężko mu biec, dobre ma buty, lecz bez gruntu pod stopami

Więc poniewiera się nocami po mieście

Zwiedza ukochane miejsca, zbiera myśli w kolekcje

Nie wie gdzie, na swojej drodze zgubił gdzieś nadzieję

Może gdzieś znajdzie, ma taki plan, lecz z planów Bóg zawsze się śmieje

Pozwolił sobie, by żyć w niewoli wspomnień

Życie przepłynęło niezauważone tu spokojnie

Budzi się (no za późno), odzyskał wiarę (w to na próżno)

Sam idzie przez Saharę z marzeniem, by tylko usnąć

Kolejne godziny, sen znów nie chce się zjawić

Bez siły, wychodzi sam na samotne ulice Warszawy

Sam na sam z myślami, podniósł kiepa prosto z chodnika

Nie miał na fajki, nie było obiadu.

Dobrze, że jest muzyka

Chociaż chodzi po ulicach to nikt go nie widzi

Niepotrzebny nikomu, mógłby równie dobrze zniknąć

Bo jeśli żyje tu, i tak tylko z pozoru

I cierpliwie czeka, aż kiedyś zakończy się to wszystko

Be brave when your mind fails, be brave

In the end, that's all that matters

And let your helpless anger be like the sea

Whenever you hear the voice of the humiliated and beaten

He doesn't know what and when went wrong

He really can't pinpoint the moment

Whether he is alive or not - nobody can see because they are not paying attention

Though it does a lot of confusion sometimes

He wants your emotions, they can feed him

The days are wasted when you make him fast

I want your thoughts to travel to another universe

Which is why it hurts so much, because he has lost access to beauty

Elevator to hell straight down;

one hundred floors

He laughs, he hates, because Werther is no longer young

L’arte eviva returns to the ground floor, comes back to life

He doesn't deal with demons, it's never worth anything;

at the expense of the sun

He knows that the last thing he will lose is hope.

Someone said: fight to the end!

You speak

Okay, he believed, he was taking you at your word

Please never let him down, when you want to carry this burden as a group - carry it

As you can see, in theory, she's got a Ph.D.

Overall, he's the best in everything

He traded reason for emotions

So what's in it?

Invisible, dumb, always absent

Although he is walking in the streets, no one sees him

Useless to anyone, it might as well disappear

Because if he lives here, it only appears to be

And he waits patiently for all of this to end

There is no freedom, his thoughts live on their former glory

There is no humility, pure selfishness, even success is not enough

It is difficult for him to write when he has dynamite in his hand instead of a pen

It's hard for him to run, he has good shoes, but no ground under his feet

So he hangs around town at night

He visits beloved places, gathers his thoughts in collections

He does not know where, on his way he lost hope somewhere

Maybe he will find such a plan somewhere, but God always laughs at the plans

He allowed himself to live in the bondage of memories

Life passed unnoticed here calmly

Wakes up (too late), regained faith (in vain)

He himself goes through the Sahara with a dream only to fall asleep

The next hours, the dream won't come again

Without strength, he goes alone to the lonely streets of Warsaw

Alone with his thoughts, he picked the wick straight off the sidewalk

He had no pipes, no dinner.

Good thing there's music

Although he is walking in the streets, no one sees him

Useless to anyone, it might as well disappear

Because if he lives here, it only appears to be

And he waits patiently for all of this to end