Wyspy szczęśliwe - Eldo

Z naszej małej wyspy szczęścia odpływa dzisiaj prom

Już ostatni, jutro potną i wezmą na złom

Mieliśmy zostać, znalazłem bilet i wciąż udaję

Że nic nie wiem, że wciąż żywe jest zobowiązanie

Trochę bolało, ciągle nie wiem, czy nie wrzeszczeć

I starać się to zmienić, choć wiem, że to ostateczne

Decyzja, nie wiem, czy chcę znać powody jej

Łatwiej zebrać złudzenia i wrzucić do wody je

Po prostu się zgodzić, człowiek jest wolny

I nic niewart jest nawet najpiękniejszy niewolnik

Władać możemy tylko sumą wspólnych chwil i tyle

Resztę oddziela tysiąc obojętnych mil

Dramatem jest żyć bez akceptacji faktów

Zamykać w klatce, odbierać niebo światłu

Kamufluję każdy gest i spojrzenie

Domek z kart grzecznie czeka sobie na unicestwienie

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

Jemy obiad, kurtuazją pachnie powietrze

Niby zwyczajnie, ale myśli są nieobecne

Pełen spektakl, ostatni akt się rozgrywa

Jeszcze chwila, finał, długie brawa i kurtyna

Referendum w głowie — zdradzić wiedzę?

Rzucić karty na stół czy wyrzucić wszystko za siebie?

Nie będzie żadnych łez na pustych peronach

Najmniejszych gestów nie potrafimy wykonać

To zbyt pretensjonalne, to zbytek, to fetysz

Powiedzieć od tak «żegnaj» i stać się nieobecnym

Odejść z codzienności, porzucić czas wspólny

A w gruncie rzeczy bać się nie mówiąc «spróbujmy»

Tchórzymy wspólnie i wspólnie uciekamy

Przed zagadką jutra, czasem przed namiętnościami

Stawiamy ściany przed konsekwencjami

Nie mamy sił ich burzyć, powoli umieramy

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

A ferry is departing from our little island of happiness today

The last one, they will cut it tomorrow and scrap it

We were supposed to stay, I found a ticket and I'm still pretending

That I know nothing, that the commitment is still alive

It hurt a bit, I still don't know whether or not to scream

And try to change it, even though I know it's final

The decision, I don't know if I want to know the reasons for it

It's easier to collect illusions and throw them into the water

Just agree, man is free

And even the most beautiful slave is worthless

We can only rule by the sum of our moments, and that's it

The rest are separated by a thousand indifferent miles

It is a tragedy to live without accepting the facts

Lock up in a cage, take away the light from the sky

I camouflage every gesture and look

The house of cards is politely waiting for annihilation

We build our happy islands

Then we destroy everything in one hour

We divide the property, we put the boundary

The last ferry in the evening is lifting anchor

We are eating dinner, the air smells courteous

Seemingly normal, but thoughts are absent

The full spectacle, the final act unfolds

One more moment, the end, long applause and a curtain

Referendum in your head - betray knowledge?

Throw your cards on the table or throw it all for yourself?

There will be no tears on empty platforms

We cannot make the slightest gestures

It's too pretentious, it's too much, it's a fetish

Say goodbye with yes and be absent

To leave everyday life, to abandon the time spent together

In fact, be afraid without saying "let's try"

We chicken together and run away together

Before the riddle of tomorrow, sometimes before the passions

We put walls up against the consequences

We do not have the strength to destroy them, we are slowly dying

We build our happy islands

Then we destroy everything in one hour

We divide the property, we put the boundary

The last ferry in the evening is lifting anchor