Z naszej małej wyspy szczęścia odpływa dzisiaj prom

Już ostatni, jutro potną i wezmą na złom

Mieliśmy zostać, znalazłem bilet i wciąż udaję

Że nic nie wiem, że wciąż żywe jest zobowiązanie

Trochę bolało, ciągle nie wiem, czy nie wrzeszczeć

I starać się to zmienić, choć wiem, że to ostateczne

Decyzja, nie wiem, czy chcę znać powody jej

Łatwiej zebrać złudzenia i wrzucić do wody je

Po prostu się zgodzić, człowiek jest wolny

I nic niewart jest nawet najpiękniejszy niewolnik

Władać możemy tylko sumą wspólnych chwil i tyle

Resztę oddziela tysiąc obojętnych mil

Dramatem jest żyć bez akceptacji faktów

Zamykać w klatce, odbierać niebo światłu

Kamufluję każdy gest i spojrzenie

Domek z kart grzecznie czeka sobie na unicestwienie

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

Jemy obiad, kurtuazją pachnie powietrze

Niby zwyczajnie, ale myśli są nieobecne

Pełen spektakl, ostatni akt się rozgrywa

Jeszcze chwila, finał, długie brawa i kurtyna

Referendum w głowie — zdradzić wiedzę?

Rzucić karty na stół czy wyrzucić wszystko za siebie?

Nie będzie żadnych łez na pustych peronach

Najmniejszych gestów nie potrafimy wykonać

To zbyt pretensjonalne, to zbytek, to fetysz

Powiedzieć od tak «żegnaj» i stać się nieobecnym

Odejść z codzienności, porzucić czas wspólny

A w gruncie rzeczy bać się nie mówiąc «spróbujmy»

Tchórzymy wspólnie i wspólnie uciekamy

Przed zagadką jutra, czasem przed namiętnościami

Stawiamy ściany przed konsekwencjami

Nie mamy sił ich burzyć, powoli umieramy

Budujemy swoje wyspy szczęśliwe

Potem niszczymy wszystko w jedną godzinę

Dzielimy własność, stawiamy granicę

Ostatni prom wieczorem podnosi kotwicę

Сегодня с нашего маленького острова счастья отправляется паром.

Последний, его завтра порежут и утилизируют

Мы должны были остаться, я нашел билет и все еще притворяюсь

Что я ничего не знаю, что обязательство еще живо

Было немного больно, я до сих пор не знаю, кричать или нет

И попробуй изменить это, хотя я знаю, что это окончательно

Решение, я не знаю, хочу ли я знать его причины

Легче собрать иллюзии и бросить их в воду

Просто согласись, человек свободен

И даже самая красивая рабыня ничего не стоит

Мы можем править только суммой наших моментов, вот и все.

Остальных разделяет тысяча равнодушных миль

Это трагедия жить, не принимая факты

Запереть в клетке, забрать с неба свет

Я маскирую каждый жест и взгляд

Карточный домик вежливо ждет уничтожения

Мы строим наши счастливые острова

Тогда мы уничтожим все за один час

Делим имущество, ставим границу

Последний паром вечером снимает якорь

Мы ужинаем, воздух пахнет вежливо

Вроде нормально, но мысли отсутствуют

Полное зрелище, финальный акт разворачивается

Еще миг, конец, долгие аплодисменты и занавес

Референдум в твоей голове - предать знания?

Выложить карты на стол или бросить все себе?

Не будет слёз на пустых платформах

Мы не можем сделать ни малейшего жеста

Это слишком претенциозно, это слишком, это фетиш

Попрощайся с да и отсутствуй

Уйти из быта, отказаться от времени, проведенного вместе

На самом деле бояться не говоря "давай попробуем"

Мы курим вместе и убегаем вместе

Перед загадкой завтрашнего дня, иногда перед страстями

Мы ставим стены против последствий

У нас нет сил их уничтожить, мы медленно умираем

Мы строим наши счастливые острова

Тогда мы уничтожим все за один час

Делим имущество, ставим границу

Последний паром вечером снимает якорь