Przylądek milczenia - Eldo

Coś uschło reanimować nie ma jak to truchło

Pusto, nawet w świeżej bryzie wciąż duszno

Słowa zamieniły się w nieczułe głazy

A emocje bezlitośnie zabrała nam woda z plaży

Marzysz?

Myślałeś, że za dwoje — błąd kolejny

Bo co masz?

W lustrze oczy znowu tylko swoje

Bierni, obojętność stawia przed nami bariery

I zaczynamy mówić do siebie z małej litery

Gdzieś pogubiliśmy się i nie pomogła nam Ariadna

A każdy zakręt w labiryncie prowadził do Minotaura

I objęci danse macabre, czysty żywioł nie ważna myśl żadna

Zła po nas, in flagranti duch strachu wylał wiadra pogardy

Zaraził wstydem na straży serc stanęły warty

Próbowały krzyczeć warszawskie skwery

My szeptaliśmy już do siebie tylko z małej litery

Czas wybija rytm odliczam mile świetlne

Myśli chcą postawić ciebie w złym świetle

Trafiony, dycha, róża odchodzi, Mały Książę zdycha

I kosmos znika i wszystko kurwa mać trafia szlag

I wracam dumnie, lecz z gołą dupą jak paw

Bo zatruwano dusze tak paskudnie, aż zwyciężył strach

Czujesz się durniem, fakt umiesz być szczery

I czasem myśleć o sobie z małej litery

W naszych słowach co raz mniej serdeczności żyje

A w zasadzie podtrzymujemy na siłę

Ostatni skrawek litości

Na stanie posiadania jaki mamy, resztki odpowiedzialności

Urok wspólnych konwersacji powoli ginie

Przykry obowiązek — dialog jak na egzaminie

I męczą słowa stając się co raz bledsze

Małe litery, które co raz bardziej gwałcą przestrzeń

Zaczyna nas wypełniać żal, zalewa nas

Stoimy obojętni wiemy, że nie ma szans

Odwracamy wzrok, przestaliśmy już próbować nawet

Uparte myśli w durnych, upartych głowach

Troskę zamieniamy w litość - potem umiera

Czułość zamienia się w puste przyzwyczajenia

Bliskość znika, powstają nowe bariery

Mówimy zza nich do siebie z małej litery

Trzymamy się za ręce ale jak dwa manekiny

Męczą nas wspólne godziny, cisza przynosi szczęście

Życzliwe twarze zastąpiła beznamiętna mina

I tak modlimy się o czas byle wytrzymać

I kiedy to się stało?

żadne nie pamięta już

Kiedy wspólne ja zostało za bramą

I nawet szkoda śliny i na bok maniery

I traktujemy siebie z małej litery

Od dzisiaj

Something has withered to resuscitate, there is nothing like this corpse

Empty, even in a fresh breeze, still stuffy

The words turned to insensitive boulders

And our emotions were ruthlessly taken from the beach

Do you dream

You thought that for two - another mistake

Because what have you got?

In the mirror, only your eyes again

Passive, indifference creates barriers for us

And we start talking to ourselves in lowercase

We got lost somewhere and Ariadne did not help us

And every turn in the maze led to the Minotaur

And embraced by danse macabre, pure element no important thought

Bad after us, in flagranti the spirit of fear poured out buckets of contempt

He plagued the hearts with shame and guards stood guard

Warsaw squares tried to shout

We were only whispering to each other in lower case

Time beats the beat counting the miles away

Thoughts want to put you in a bad light

Hit, breathes, the rose is gone, the little prince dies

And the cosmos disappears and everything fucking goes to hell

And I come back proudly, but bare ass like a peacock

Because souls have been poisoned so badly that fear has overcome

You feel like a fool, you know how to be honest

And sometimes think of yourself in lowercase

In our words, he lives less and less cordiality

And basically we support it by force

One last bit of pity

In the possession we have, the remnants of responsibility

The charm of common conversations slowly dies

An unpleasant duty - dialogue like in an exam

And the words tire and grow paler

Lowercase letters that violate space more and more

Regret begins to fill us, it floods us

We stand indifferent, we know there is no chance

We look away, we've stopped even trying

Stubborn thoughts in stupid stubborn heads

We turn care into pity - then he dies

Tenderness turns into empty habits

Proximity disappears, new barriers arise

We speak from behind them to ourselves in lowercase

We are holding hands, but like two mannequins

We are tired of hours together, silence brings happiness

Kind faces were replaced by an impassive expression

And so we pray for the time to endure

And when did that happen?

neither of them remembers anymore

When the common self was left behind the gate

And even pity the saliva and manners aside

And we treat ourselves lowercase

From today