Miðgarður - Skálmöld

Margt fyrir löngu var búið til lag,

ljóðið svo skrautlega skrifað.

Hetju sem barðist við vængjaða vá?

(Ég sá, ég sá.)

Baldur sem barðist af drengskap þann dag,

dó svo að við gætum lifað.

Vafrandi enn um hrollkalt hraun,

hrakin sig glennir vofa.

Hitinn frá brennu huggar raun,

hér sofa menn í kofa.

(Kvöld úr norðri, kalt í hlíðum,

knýr að dyrum myrkrið svart.

Þolinmóð við þannig bíðum

þess að verði aftur bjart.)

(Traustur máttur réttra rúna

róar geð er vindur hvín.

Sorgir allar sefast núna,

sofðu, unga ástin mín.)

A song was made a long time ago,

the poem so beautifully written.

A hero who fought with winged wow?

(I saw, I saw.)

Baldur who fought a boyhood that day,

died so we could live.

Still browsing the chilly lava,

hrakin sig glennir ghost.

The heat from the fire really comforts,

here men sleep in a hut.

(Evening from the north, cold on the slopes,

knocks on the door the darkness black.

We patiently wait that way

to be bright again.)

(Reliable power of the right runes

calms the mind is the wind howls.

Sorrows all calm down now,

Sleep my young love.)