Z Pamietnika - Grzegorz Turnau

Dziś przyszła ona, której nie znam

Cała spłakana uśmiechami

I jak najbardziej wymyślona

Ja jak najbardziej nudny dla niej

Wylała kawę na sukienkę

Ja umierałem w pustej głowie

Jeżeli zadał bym pytanie

Może nadeszła by odpowiedź

Ale mój biedny głos się upił

I leżał w tle pod gazetami

— pan to jest rzeczywiście głupi

Więc byłem także głupi dla niej

Zaczęła czytać moje listy

Też całkowicie wymyślone

Przynajmniej pismo mam przejrzyste

Choć w głowie całkiem przewrócone

Zjedliśmy listy na kolację

A potem długo stałem w oknie

Głowa mi spadła na akację

I na gałęzi dotąd moknie

Today she came, whom I don't know

All crying with smiles

And completely invented

I am most boring for her

She spilled coffee on her dress

I was dying in an empty head

If I asked a question

Maybe an answer would come

But my poor voice got drunk

And he was lying in the background under the newspapers

- you are really stupid

So I was also stupid to her

She started reading my letters

Also completely made up

At least my handwriting is clear

Although completely upset in the head

We ate our letters for dinner

And then I stood at the window for a long time

My head fell on the acacia tree

And it is still wet on the branch