Marta - Grzegorz Turnau

Na parapecie wsparta

Siedzi w niebieskiej sukni

Nazywa się na pewno

Na pewno marta

Lub może jeszcze smutniej

Siedzi w otwartym oknie

I czyta stare wiersze

Przebrzmiałe bezpowrotnie

Jak pocałunki pierwsze

Litery drukowane

Przed jej oczami skaczą

W jej sercu niezakochanym

Jesienny dzień się zaczął

Na parapecie wsparta…

Spogląda obojętnie

W ulicę spowszedniałą

Tam gdzie dziewczyny

Skrzętnie

Sprzedają swoje ciało

Spogląda i zazdrości

I w dłoniach oczy chowa

Że nawet takiej miłości

Los jej nie podarował

Nie podarował

Na parapecie wsparta

Siedzi w niebieskiej sukni

Nazywa się na pewno

Na pewno marta

Lub może jeszcze

Smutniej

Leaning on the windowsill

She is sitting in a blue dress

It's called for sure

Certainly Marta

Or maybe even sadder

She is sitting in the open window

And he reads old poems

It has gone irretrievably

Like kisses first

Printed letters

They jump in front of her eyes

In her unloved heart

The autumn day has begun

Supported on the windowsill ...

He looks indifferently

Into everyday street

Where the girls are

Busily

They sell their body

He looks and envies

And he hides his eyes in his hands

That even such love

Fate did not give her to her

He did not donate

Leaning on the windowsill

She is sitting in a blue dress

It's called for sure

Certainly Marta

Or maybe even more

Worse