Stacyjka Zdrój - Grzegorz Turnau

Stacyjka Zdrój, miasteczko przy niej _

A nad miasteczkiem widzę tym

Jak niziuteńko niebo płynie

Na którym imię twe pisze dym

Jak niziuteńko niebo płynie

Na którym imię twe pisze dym

Na rynku zawsze ludniej

Gdy targ przy starej studni

U wrót plebanii drzemie dziad

I kasztanami sypie wiatr

Wciąż wracam na stacyjkę białą

Pociągiem, który lato wiózł

Wesołych brzóz go sześć witało —

Sześć go żegnało zmartwionych brzóz

Wesołych brzóz go sześć witało —

Sześć go żegnało zmartwionych brzóz

Ze stacji droga krótka —

Zielona stara furtka

Zaskrzypi cicho: «Jak się masz —

Podobną kiedyś znałam twarz»

A potem sień - ktoś drzwi odmyka —

Głosy wzruszone, twój i mój

A potem cień i wszystko znika

I już umyka Stacyjka Zdrój

A potem cień i wszystko znika

I już umyka Stacyjka Zdrój

Zdrój station, the town next to it _

And over the town I can see this

How light the sky flows

Whose name is written on by smoke

How light the sky flows

Whose name is written on by smoke

Always more populous on the market square

When the market by the old well

At the gates of the presbytery, my grandfather is dozing

And the wind blows the chestnuts

I keep going back to the white ignition switch

On the train that took the summer

Six merry birches greeted him -

Six bade him farewell to the worried birches

Six merry birches greeted him -

Six bade him farewell to the worried birches

There is a short way from the station -

Green old gate

He creaks softly: «How are you -

I once knew a similar face »

And then the entrance hall - someone opens the door -

Moved voices, yours and mine

And then the shadow and everything disappears

And the Zdrój station is already missing

And then the shadow and everything disappears

And the Zdrój station is already missing