Be Tamashaye Negahat - Homayoun Shajarian, Alireza Ghorbani, Mahyar Alizadeh

گو چه رازی است در این موج مه آلود نگاهت که تو چون باد پریشانی و مستی؟

دست در دست خزان، خنده کنان در دل این باغ نشستی

قامت عمر مرا خشک تر از شاخه ی بی جان بشکستی، بشکستی

چه بگویم؟

به که گویم که دلم گلشن اسرار تو گشته؟

گل هر یاد در این باغ پریشان به سر انگشت تو در خاطره ی خاک نشسته

وای بر من که دلم پر ز تمنای تو گشته

نتوانم، نتوانم که بگویم دل من لیلی اش از یاد نبرده

من که عمرم به تماشای نگاهش همه بر باد نشسته

همچو لیلای پریشان تو بر خاک نشستم

خسته ام، خسته تر از مرغ پر و بال شکسته

خسته ام، خسته تر از قامت مینای شکسته

جز غم روی رُخش در دل حیران چه توان دید؟

به که گویم، به که گویم که من از عشق غریبش نگذشتم؟

نگذشتم

What is the secret in this misty wave of your gaze that you are troubled and drunk like the wind?

You sat hand in hand with Khazan, laughing in the heart of this garden

You broke my life more dry than a lifeless branch

what can i say

Who will I tell that my heart has become your secrets?

The flower of every memory in this disturbed garden is sitting on your fingertip in the memory of the soil

Woe to me that my heart is filled with longing for you

I can't, I can't say that my heart has not forgotten Lily

I have been watching his eyes all my life

I sat on the ground like your troubled night

I am tired, more tired than a chicken with broken feathers

I am tired, more tired than broken enamel

What can be seen except sadness on the face of the surprised heart?

To whom shall I tell, to whom shall I tell that I have not missed his strange love?

I did not pass