Mijn Vlakke Land - Jacques Brel

Wanneer de Noordzee koppig breekt aan hoge duinen

En witte vlokken schuim uiteenslaan op de kruinen

Wanneer de norse vloed beukt aan het zwart basalt

En over dijk en duin de grijze nevel valt

Wanneer bij eb het strand woest is als een woestijn

En natte westenwinden gieren van venijn

Dan vecht mijn land, mijn vlakke land

Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, perken

Op dak en torenspits van hemelhoge kerken

Die in dit vlakke land de enige bergen zijn

Wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn

Wanneer de dagen gaan in domme regelmaat

En bolle oostenwind het land nog vlakker slaat

Dan wacht mijn land, mijn vlakke land

Wanneer de lage lucht vlak over 't water scheert

Wanneer de lage lucht ons nederigheid leert

Wanneer de lage lucht er grijs als leisteen is

Wanneer de lage lucht er vaal als keileem is

Wanneer de noordenwind de vlakte vierendeelt

Wanneer de noordenwind er onze adem steelt

Dan kraakt mijn land, mijn vlakke land

Wanneer de Schelde blinkt in zuidelijke zon

En elke Vlaamse vrouw flaneert in zon-japon

Wanneer de eerste spin zijn lentewebben weeft

Of dampende het veld in juli-zonlicht beeft

Wanneer de zuidenwind er schatert door het graan

Wanneer de zuidenwind er jubelt langs de baan

Dan juicht mijn land, mijn vlakke land

When the North Sea stubbornly breaks on high dunes

And break up white flakes of foam on the crowns

When the surly flood smashes the black basalt

And over the dike and dune the grey mist falls

When at low tide the beach is wild like a desert

And wet westerly winds howl with venom

Then my country fights, my flat country

When the rain falls on streets, squares, flowerbeds

On roof and spire of sky-high churches

Which in this flat land are the only mountains

When under the clouds people are dwarfs

When the days go into stupid regularity

And a bulging east wind beats the land even flatter

Then my land awaits, my flat land

When the low air skims right over the water

When the low air teaches us humility

When the low sky is gray as slate

When the low air is like boulder clay

When the north wind divides the plain

When the north wind steals our breath

Then my land creaks, my flat land

When the Scheldt shines in southern sun

And every Flemish woman strolls in sun-dress

When the first spider weaves its spring webs

Or steaming the field in July sunlight trembles

When the south wind roars through the grain

When the south wind cheers along the track

Then my country rejoices, my flat country