Як ты безь мяне там?

Як я безь цябе тут?

Пачуцьцём чалавека

Цягне сэрца ў родны кут.

Як быццам жартую,

А ў сабе мацней крычу:

«Я цябе ўратую!».

Толькі як -- ня ведаю.

(А-а-а...)

Ластаўка ў небе лунала, праўду казала

Аб тым, дзе жывеш ты зараз.

Я не спрачалась, у вочы твае закахалась.

На неба глядзеўшы часам.

Ўголас трымаю, гонар!

--

Гэта мая прастора,

Гэта мая краіна,

Край любы, край адзіны…

Лепшае побач чую,

Крылы свае ратую.

Хутка ўсё добра будзе --

Мірныя, вольныя людзі!

Дзе яно -- сэрца Радзімы?

Ў лесе, ці ў хаце,

Ці паміж муроў цагліных?

Кволаю птушкаю ў небе,

Водарам ніў, ці коласам

Ў чэрствай глебе?

Ўголас трымаю, гонар!

--

Гэта мая прастора,

Гэта мая краіна,

Край любы, край адзіны…

Лепшае побач чую,

Крылы свае ратую.

Хутка ўсё добра будзе --

Мірныя, вольныя людзі!

Як ты безь мяне там?

Як я безь цябе тут?

Пачуцьцём чалавека

Цягне сэрца (цягне) ў родны кут.

Як быццам жартую,

А ў сабе мацней крычу:

«Я цябе ўратую!».

Толькі як -- ня ведаю.

Ўголас трымаю, гонар --

Гэта мая прастора,

Гэта мая краіна,

Край (любы, край адзіны)...

Лепшае побач чую,

Крылы свае ратую.

Хутка ўсё добра будзе --

Мірныя, вольныя людзі!

Ластаўка ў небе лунала, праўду казала

Аб тым, дзе жывеш ты зараз.

Як ты безь мяне там?

Як я безь цябе тут?

Пачуцьём чалавека

Цягне сэрца ў родны кут.

Як быццам жартую,

А ў сабе мацней крычу:

«Я цябе ўратую!».

Толкі як -- ня ведаю.

(А-а-а...)

Ластаўка ў небе лунала, праўду казала

Аб тим, дзе жывеш ты зараз.

Я не спрачалась, у вочи твае закахалась.

На неба глядзеўшы домам.

Ўголас трымаю, гонар!

--

Гэта мая прастора,

Гэта мая краіна,

Край любви, край адзины…

Лепшае побач чую,

Крылы свае ратую.

Хутка ўсё добра будзе --

Мирныя, вольныя людзи!

Дзе яно -- сэрца Радзімы?

Ў лесе, ці ў хаце,

Ці паміж муроў цагліных?

Кволаю птушкаю ў небе,

Водам ніў, Водаці коласам

Ў чэрствай глебе?

Ўголас трымаю, гонар!

--

Гэта мая прастора,

Гэта мая краіна,

Край любви, край адзины…

Лепшае побач чую,

Крылы свае ратую.

Хутка ўсё добра будзе --

Мирныя, вольныя людзи!

Як ты безь мяне там?

Як я безь цябе тут?

Пачуцьём чалавека

Цягне сэрца (цягне) ў родны кут.

Як быццам жартую,

А ў сабе мацней крычу:

«Я цябе ўратую!».

Толкі як -- ня ведаю.

Ўголас трымаю, гонар --

Гэта мая прастора,

Гэта мая краіна,

Край (любы, край адзины)...

Лепшае побач чую,

Крылы свае ратую.

Хутка ўсё добра будзе --

Мирныя, вольныя людзи!

Ластаўка ў небе лунала, праўду казала

Аб тим, дзе жывеш ты зараз.