Algleymi - Misþyrming

Í stormi gekk ég sem áður

Barðist gegn óbeislandi öflum

En ég hélt samt ótrauður áfram

Jú, endanum var ekki náð

Það virtist eigi innan seilingar

Að ég ætti erindi sem erfiði

Og hljóp það með mig í gönur

Hve nóttin varð alltaf meiri

Moldugan veginn tróð ég fast

Og reyndi að horfa fram á við

En skyggnið reyndist sem áður

Gjörsamlega til einskis nýtt

Þá, á krossgötum mætti ég Honum

Þeim sem ég taldi mig best þekkja

En Hann sem þar stóð gegnt mér

Reyndist ekkert vera nema spegilmynd

Hann fylgdi mér áfram um tíma

Yfir torfærar hæðir og hóla

Uns við stóðum loks við lokamarkið:

Við dyr hallar Algleymis

Nú hafði nóttin náð sínu hámarki

Og ég stóð á stalli mínum

En eigi í ljóma þeirrar gleði sem ég vænti

Heldur berstrípaður og allslaus

In a storm I went as before

Fought against unbridled forces

But I kept going

Yes, the end was not reached

It did not seem within reach

That I had a mission that was difficult

And it ran with me in a daze

The night always got bigger

The muddy road I trod firmly

And tried to look ahead

But the visibility turned out to be as before

Absolutely nothing new

Then, at the crossroads, I met Him

The ones I thought I knew best

But He who stood there was against me

It turned out to be nothing but a reflection

He followed me for a while

Over difficult hills and hills

Until we finally reached the final goal:

At the door of Algleymi's hall

Now the night had reached its climax

And I stood on my pedestal

But not in the light of the joy I expected

Slightly stripped and completely bare