Па шчодра намеценым сьнезе

Ішлі ў завіруху яны.

Калісьці былі, ды згубіліся недзе

Прыкметы чарговай вясны.

І твары калола завея,

І кожны сумёт – як гара.

А сэрца і сьвеціць, і грэе

І кліча вяршыні скараць:

Наперад, пакуль не памерла надзея!

Ніхто не хацеў паміраць…

Ніхно не ха...

А людзі з замеценых хатаў,

Як з нораў, глядзелі на іх.

І нехта піў каву, а нехта – гарбату,

А нехта разьліў на траіх.

Вар’яцкая гэта ідэя –

Паверыць у сілы дабра,

Наперад ісьці праз завею,

Хоць можна было выбіраць…

Апошняй заўжды памірае надзея…

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

І хтосьці адстаў па дарозе,

А хтосьці вярнуўся назад.

Здавалася, што ўжо вясна на парозе,

І што ўжо канец маразам.

Што вораг заўважна слабее,

Вось трошкі яшчэ і – ура!

І зьнікне, нібы летуценьне,

Сівой завірухі пара.

Апошняй заўжды памірае надзея…

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Вось белы, чырвоны і белы.

Як сьнег і як кроў і як сьнег.

Камусьці баліць, а камусь адбалела,

Пад покрывам сьнежным у сьне.

У сьне непахісна ідзем мы,

Уся каралеўская раць…

Наяве ж – бязьлюдныя землі.

Такі, можа, лёс ваяра –

Памерці, пакуль не памерла надзея.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Па шчодра намеценым снезе

Ишли ў завируху яны.

Калісьці былі, ды згубіліся недзе

Прикметы чарговай вясны.

І твары калола завея,

І кожны сумёт – як гара.

А сэр и свециць, и грей

І кліча вяршыні скараць:

Наперад, пакуль не памерла надзея!

Нихто не хацеў паміраць…

Нихно не ха...

А людзі з замeценых хатаў,

Як с нораў, гляделі на их.

І нехта піў каву, а нехта – гарбату,

Нехта разъехалась по траіх.

Варьяцкая гэта идэя –

Паверыць у сілы дабра,

Наперад ісьці праз завею,

Хоць можна была выбераць…

Апошняй заўжды памірае надзея…

Нихто не хацеў паміраць.

Нихто не хацеў паміраць.

Нихто не хацеў паміраць.

І хтосьці адстаў па дарозе,

А хтосці вярнуўся назад.

Здавалася, што ўжо вясна на парозе,

І што ўжо канец маразам.

Што вораг заўважна слабее,

Вось трошки ящэ і – ура!

І зьнікне, нібы летуценьне,

Сівой завирухі пара.

Апошняй заўжды памірае надзея…

Нихто не хацеў паміраць.

Нихто не хацеў паміраць.

Нихто не хацеў паміраць.

Нихто не хацеў паміраць.

Нихто не хацеў паміраць.

Вось белы, чырвоны и белы.

Як снег и як кроў и як снег.

Камусьці баліць, а камусь адбалела,

Пад покрывам снежным у сьне.

У сьне непахісна ідзем мы,

Уся каралеўская раць…

Наяве ж – бязьлюдныя земли.

Таки, можа, лёс ваяра –

Памерці, пакуль не памерла надзея.

Нихто не хацеў паміраць.

Нихто не хацеў паміраць.

Нихто не хацеў паміраць.

Нихто не хацеў паміраць.

Нихто не хацеў паміраць.

Нихто не хацеў паміраць.