Madenciden - Grup Yorum

İndim maden ocağına kara elmas diyarına

Yeryüzü sıcak olsun diye dost

Yıllar boyu kazma salladım suskunca bu zindanda

Çocuklarım gülsün diye dost

Oysa bizim evde gülen yok

Yürü derler yürü derler açlığa yürü derler

Kara elmas tabut olmuş gerekirse ölün derler

Günü gelir utanmadan ağlaşana gülün derler

Yalanlara artık sabrım yok

Bugün maden ocağına kara elmas diyarına

İnmedik selam olsun sana dost

Ölesiye ışık hasretiyle solmuş bu yüzlere

Grev grev güneş doğmuş dost

Artık kaybedecek birşey yok

Yeraltında ezilenler yeryüzüne seslenirler

Madenler bizim derler gerekirse ölüm derler

Günü geldi grev derler dost

Artık kaybedecek birşey yok

Zonguldak

Yerin derinliklerinden geldiler

Ellerinde susmak bilmeyen bir yeraltı güneşiyle

Ne kadar diplere bastırılsa

O kadar boğulmak bilmez yankısıyla yüreklerinin

Ağır ağır geldiler…

Sonra hergün geldiler artarak geldiler

Kadınları çocukları ve alkışlarıyla

Yoğurt mayalar gibi geldiler

Pişkin ekmekleri bölüp de paylaşır gibi

Su gibi ateş gibi

Her gün yeni ağızlar eklendi ağızlarına

Yeni yollarla tanıştı ayakları

Her gün yeni kabuklar çatladı

Yeni kulaklar işitmeye başladı söylediklerini

Bir kent oldular sonunda

Ve adını değiştirdiler ülkenin

I went down to the mine, to the land of black diamonds

Friend so that the earth is warm

For years, I've been holding a pickaxe in this dungeon silently.

Friend for my children to laugh

However, there is no one smiling in our house.

They say walk they say walk they say walk to hunger

The black diamond is a coffin, they say die if necessary

One day, they say, laugh at those who cry without shame.

I have no patience for lies anymore

Today to the mine to the land of black diamonds

We did not land, greetings to you friend

To these faces faded with a death longing for light

strike strike sun born friend

There's nothing to lose anymore

Those who are oppressed underground call out to the earth

They say mines are ours, they say death if necessary

The day has come, they say strike, friend

There's nothing to lose anymore

Zonguldak

They came from the depths of the earth

With a relentless underground sun in his hands

No matter how deep it is pressed

With such an indestructible echo of their hearts

They came heavily…

Then every day they came and they came more and more

Their women with their children and their applause

They came like yoghurt yeasts

It's like splitting and sharing puffed breads.

like water like fire

New dialects are added to their mouths every day.

Feet met in new ways

New crusts cracked every day

New ears began to hear what you said

They eventually became a city.

And they changed the name of the country