Joan Miro - Gibbs

Ja rysuję świat swój\nTylko tu mogę już oddychać, oddychać\nNie potrzeba blasku\nW cieniu schowany, by promienie omijać, omijać\nNie dotyka nas chłód snów, zatraćmy się w tańcu\nNa miliony czarów\nWystarczył jeden, by poranek spokojny powitać\nJa rysuję świat swój\nTylko tu mogę już oddychać, oddychać\nNie potrzeba blasku\nW cieniu schowany, by promienie omijać, omijać\nNie dotyka nas chłód snów, zatraćmy się w tańcu\nNa miliony czarów\nWystarczył jeden, by poranek spokojny powitać\nTo tylko myśli, których nie puszczam w obieg\nW mojej krainie jeszcze będzie panował porządek\nMożesz mi mówić bogacz, odkąd przeszedłem na swoje\nBo cenię sobie spokój, odkąd nie rządzi mną człowiek\nI nie chodzę na imprezy, a mam w życiu wieczne party\nJestem głodny muzy, ale wicznie nienażarty\nZobaczymy później, jaki los rozda nam karty\nCzekam na same asy, bo z damami nie po drodze w naszej talii\nKaszmir, bądź piękna jak kaszmir\nPostaraj się tylko w moim świecie mnie nie zabić\nMam tu długą listę ludzi, którzy chcieli zranić\nA nazwiska na niej widnieją długimi już latami\nTakże poczekaj za murem, albo spróbuj mnie ocalić\nBo zbudowałem twierdzę, ale nie wyjdę z niej sam\nNa razie mi tu dobrze, póki widzę swój horyzont\nTylko nie czekaj na moment, kiedy krzyknę: «wróg u bram»\nA póki co…\nJa rysuję świat swój\nTylko tu mogę już oddychać, oddychać\nNie potrzeba blasku\nW cieniu schowany, by promienie omijać, omijać\nNie dotyka nas chłód snów, zatraćmy się w tańcu\nNa miliony czarów\nWystarczył jeden, by poranek spokojny powitać\nJa rysuję świat swój\nTylko tu mogę już oddychać, oddychać\nNie potrzeba blasku\nW cieniu schowany, by promienie omijać, omijać\nNie dotyka nas chłód snów, zatraćmy się w tańcu\nNa miliony czarów\nWystarczył jeden, by poranek spokojny powitać\nA kiedy błądzę, jakbym był ostatnim\nNie ma dla mnie map, sam wytaczam swoje ścieżki\nW mojej krainie lodu przyjaciele łatwopalni\nZostało tu kilku, którzy nigdy nie zawiedli\nA spokój mnie odwiedza nocą tylko kiedy śpię\nBo zanim zasnę, lubię myśleć o tym, że mam szczęście\nKiedy ty słodko śpisz, ja czekam na nowy tlen\nOdkąd nie oddychamy razem tym samym powietrzem\nNie wiem ile mamy dni, w moim świecie to nieważne\nIle mamy krwi, skoro same blade twarze\nNa zegarach jest pył, nikt nie patrzy na zegarek\nLubimy mierzyć czas, w ile zniknie twój charakter\nTo tylko tak nawiasem\nJa tylko koloruję świat, gdy myśli czarno-białe\nNumer za numerem, ciągle piszę swój testament\nNa wieki wieków amen, tylko tutaj mogę być z wami na zawsze\nJa rysuję świat swój\nTylko tu mogę już oddychać, oddychać\nNie potrzeba blasku\nW cieniu schowany, by promienie omijać, omijać\nNie dotyka nas chłód snów, zatraćmy się w tańcu\nNa miliony czarów\nWystarczył jeden, by poranek spokojny powitać\nJa rysuję świat swój\nTylko tu mogę już oddychać, oddychać\nNie potrzeba blasku\nW cieniu schowany, by promienie omijać, omijać\nNie dotyka nas chłód snów, zatraćmy się w tańcu\nNa miliony czarów\nWystarczył jeden, by poranek spokojny powitać\nJa rysuję świat swój\nTylko tu mogę już oddychać, oddychać\nNie potrzeba blasku\nW cieniu schowany, by promienie omijać, omijać\nNie dotyka nas chłód snów, zatraćmy się w tańcu\nNa miliony czarów\nWystarczył jeden, by poranek spokojny powitać