Beyaz Entari - Fikret Kızılok

Bir sabah beyaz bir entari giydirildi bana

Sırmalı bir sarık ve elimde yaldızlı bir dal

Annem dua etti

Ben de babamın ve Hoca Efendi’nin ellerini öpüp

Okula gönderildim

Beyaz, kemerli, loş bir oda

Rahlede bir Kur’an

Hoca kelamını anlatmaya başladı

Anlayamadığım bir dilden okuyup

Dizlerimin üstünde yazmaya çalışıyordum

Kemiklerim sızlardı

Ayakta yazmak istemezdim

Hoca tok sesiyle emrederdi

«Otur»

«Ama böyle yazmak zor oluyor, dizlerim acıyor», deyince

«Bana karşı mı geliyorsun?», dedi

Ben de, «Evet» dedim

Sonra babam bni bir başka okula gönderdi

Şemsi Efendi’nin özl, laik okuluna

Burası daha iç açıcıydı

Yan yana sıralar, daha aydınlık

Üstelik dizlerim artık acımıyor

One morning I was dressed in a white gown

A brocade turban and a gilded branch in my hand

my mother prayed

I kissed the hands of my father and Hodja Effendi.

I was sent to school

A white, arched, dim room

A Qur'an in the Rahle

The teacher began to speak his word.

Reading in a language I don't understand

I was trying to write on my knees

my bones ached

I don't want to write standing up

Hodja commanded with his full voice

"Sit down"

When I said, "But it's hard to write like this, my knees hurt"

“Are you opposing me?” he said.

I said yes, too

Then my father sent me to another school

Semsi Efendi's private, secular school

This place was more heartwarming

Rows side by side, brighter

Plus my knees don't hurt anymore