Rozpacz - The Analogs

Czuję ją wieczorem, deszcz zalewa oczy

Płynie po asfalcie prosto do rynsztoka

Czuję w oddechu, gdy chcesz mnie całować

W porannych gazetach, napisanych słowach

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść

Czuję ją zmęczony, jadąc w dal pociągiem

Patrząc się na ludzi, którzy są koło mnie

Widzę ją w odbiciu, w mojej szarej twarzy

Nic się już nie zmieni, nic się nie wydarzy

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść

To gorsze niż ból, gdy tracisz kochankę

Kiedy mówisz «żegnaj», odchodzi na zawsze

Rozpacz jest mą drogą, nigdy się nie kończy

Jest ze mną zawsze do samego końca

Łzy lecą same, nie mogę ich powstrzymać

W środku czuję rozpacz, która mnie rozrywa

I nawet przy tobie nie mogę zapomnieć

Ona tkwi jak nóż wbity w mą rękojeść

I feel it in the evening, the rain floods my eyes

It flows straight on the asphalt into the gutter

I can feel my breath when you want to kiss me

In the morning newspapers, written words

The tears fall by themselves, I can't stop them

Inside, I feel despair tearing me apart

And even with you, I can't forget

She stuck like a knife stuck in my hilt

I feel her tired as I travel far by train

Looking at the people around me

I can see her in reflection, in my gray face

Nothing will change anymore, nothing will happen

The tears fall by themselves, I can't stop them

Inside, I feel despair tearing me apart

And even with you, I can't forget

She stuck like a knife stuck in my hilt

It's worse than the pain of losing your lover

When you say goodbye, it goes away forever

Despair is my way, it never ends

He is always with me until the very end

The tears fall by themselves, I can't stop them

Inside, I feel despair tearing me apart

And even with you, I can't forget

She stuck like a knife stuck in my hilt