Blues Pudła w Folsom - The Analogs

Słyszę, nadjeżdża, pociąg po szynach toczy się

A ja już zapomniałem, jak piękne słońce jest

Utknąłem w jakimś pudle, marnuję tu swój czas

Chociaż tam, za mur wybrałbym się choć raz

Gdy byłem jeszcze mały, mama mówiła mi:

«Nigdy nie baw się spluwą, masz dobrym chłopcem być»

A ja zabiłem gościa, by poznać kolor krwi

Gdy pociąg dzisiaj gwizdnął, znów pociekły mi łzy

Ja wiem, że pociąg ten pełen bogaczy jest

Palą grube cygara i kawę piją też

Lecz tak musiało być, wolność nie dana mi

Wciąż cierpię, bo chcę tak jak oni wszyscy żyć

Gdy zrzucę już kajdany, pociąg zatrzyma się

Pojadę nim daleko, za horyzontu kres

Gdzie nie ma tego pudła, bo smutku mam już dość -

Syreny kolejowe wreszcie przepędzą go!

I hear, it's coming, the train goes on the rails

And I have already forgotten how beautiful the sun is

I'm stuck in some box, wasting my time here

At least there, I would go beyond the wall at least once

When I was still little, my mother used to tell me:

«Never play with a gun, you have to be a good boy»

And I killed a guy to find out the color of the blood

As the train whistled today, tears came back to me

I know that this train is full of rich people

They smoke thick cigars and drink coffee too

But it had to be so, freedom not given to me

I still suffer because I want to live like all of them

Once I release the shackles, the train will stop

I will ride it far, beyond the horizon

Where this box is not, because I'm sick of sorrow -

The railway sirens will finally chase him away!