Ballada o tym, że nie giniemy - SKUBAS

Którzy o świcie wypłynęli

Ale już nigdy nie powrócą

Na fali ślad swój zostawili —

W głąb morza spada wtedy muszla

Piękna jak skamieniałe usta

Ci którzy szli piaszczystą drogą

Ale nie doszli do okiennic

Chociaż już dachy było widać -

W dzwonie powietrza mają schron

A którzy tylko osierocą

Wyziębły pokój parę książek

Pusty kałamarz białą kartę -

Zaprawdę nie umarli cali

Szept ich przez chaszcze idzie tapet

W suficie płaska głowa mieszka

Z powietrza wody wapna ziemi

Zrobiono raj ich anioł wiatru

Rozetrze ciało w dłoni

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Who left at dawn

But they will never come back

They left their mark on the wave -

Then a shell falls deep into the sea

Beautiful as petrified lips

Those who walked along the sandy road

But they didn't get to the shutters

Although the roofs were already visible -

They have a shelter in the air bell

And who will only be orphans

A cold room, a couple of books

Empty inkwell white card -

Truly they are not dead

Their whisper through the brushwood goes to the wallpaper

A flat head lives in the ceiling

From the air, the ground lime water

They made paradise their angel of the wind

He will rub the flesh in his hand

They will carry this world across the meadows

They will carry this world across the meadows

They will carry this world across the meadows

They will carry this world across the meadows