Manya Kərimova - Orxan Zeynallı

O deyir — bu həyat düzələr yenə

O sevinc o gözdən süzülər yenə

Onun ən sonuncu günləri

Xoşbəxt quşlar qatarına qoşular yenə

O solan həvəsi cücərər yenə

O rahat yatacaq gecələr yenə

Biləcək bu həyatda gərəkli insandır

Bir gün güləcək yenə

Bakı, səndən uzaqlaşdıran şoseylə

Maşında HOST, qulağımızda Krecin nəğməsiylə

Yolumuz Şamaxı istiqamətində füsunkar duman

Mühərrikin səsi, diksinirdi dincələn botanika

Bir az var dinamika, yarpaqlar əsir, buludlar bezir

Yol uzanır, uzandıqca beyin bezir

Hiss edirik saniyələr ömrümüzdən gedir

Ağacları, döngələri saya-saya

Bu yolumuzun tək səbəbkarı olan şəxs

Onun üzünə həyatı bir qədər kobud və bir az tərs

Son dərəcə inamsızdır o, artıq Allaha da qarşı

Həyatından narazı, bu yaşda həyata qarşı

Ömrünü həsr etmiş xalça toxumağa

Vaxt ayırmamış yazmağa, oxumağa

Kəndin ən ucqar ucunda mövcud xalça fabriki

Onunla eyni qocaldı, köhnəlib söküldü

Amma vaxt vardı ki, o barmaqlar iynələrlə

Möcüzələri həyatı keçirib fəxr edirdi əsərlərlə

Zibilə qalsın burokratiya!

Sökülsün, əmri verən o əllər də!

Bu işə sərf edilmiş o illərdə

Boşa mı getdi görən tək bir işdi əlindən gələn?

Hər insanın öz marağı yaranır həyata gələndən

Onun marağı incəsənət, gözəllik yaratmaqdır

Bizim işimiz sadəcə dinləməkdir

«40 il əvvəl mən də cavan idim

Mənim də öz arzularım var idi

Çoxu indi heç yadıma da gəlmir

Bir neçə rəfiqəmlə həyatdan danışardıq

Bəziləri yoxdur indi, bəzilərisə köçüb artıq

Heç vaxt düşünmürdüm ki, gedim mən də şəhərdə yaşayım

Bilirsən, kənd yeri elə bil ki, ayrı dünyadır

Hamını tanıyırsan, xeyir-şər bölüşürsən

Axşamlarsa bir həyətdə yığışıb gülüşürsən

Qızımı ərə vermişəm artıq, indi o Bakıda yaşayır

Hər dəfə deyir, amma nəsə yadımda qalmır haradır

Sağ olsun bayramlarda gəlir, mənim qayğıma qalır

Həmin o xoşbəxt saniyələri zaman əlimdən alır

Çox böyük sürətlə gedir o qatarlar

Hansı ki, adi gülüşü bahasına satarlar

Nə edim mən ki, adi insan kimi doğulmuşam

Mən də bu maddiyyat bataqlığında boğulmuşam

Yerinə tikilər yəqin otel, ya da elə bir şey

Nəyimə lazımdır yaddaş unudulacaqsa hər şey?

İnanırsan?!

60 il!

Bəlkə ondan da çox…

Mən burda sevinc qarşılığında həyat verdim

Ömrümdən kəsib illəri, çoxuna dayaq verdim

Cavanlıq günlərimi bu xarabaya mən qurban verdim

Hər dəfə cavab verdim qoca gözlərimin sualına

Öz ölüm məktubumu pıçıldadım qulağıma "

Bəlkə daha sadədir hər şey

Sadəcə həyatda kiminsə bəxti gətirir, kiminsə yox

Axı ola bilməz ki, hamıda hər şey yaxşı olsun

Kimsə xoşbəxtsə, gərək kimsə bədbəxt olsun

Adi bir insan idi, amma böyük ürəyi vardı

Bayırda yay havası, dağlarınsa başı qarlı

Həmin o qadına doğma torpağında yer verildi

Sökülən fabrikinsə yerinə məktəb tikildi

He says - it will fix life again

That joy is filtered out of sight again

His last days

Happy birds join the train again

That fading passion sprouts again

He will sleep comfortably at night again

He is a necessary person in this life to know

One day he will laugh again

Baku, on the highway away from you

HOST in the car, with Krec's song in our ears

Our way in the direction of Shamakhi is charming fog

The sound of the engine, the botanist resting

There is a little dynamics, the leaves are captured, the clouds are tired

The road stretches, the brain gets tired as it stretches

We feel that seconds pass from our lives

Count the trees, the curves

The person who is the only cause of our path

Life on his face is a bit rough and a little inverted

He is extremely unfaithful to God

Dissatisfied with life, against life at this age

To weave a carpet dedicated to his life

No time to write, read

There is a carpet factory at the far end of the village

It grew old with him, worn out and torn down

But there was a time when those fingers with needles

He lived a life of miracles and was proud of his works

Let the bureaucracy stay in the trash!

Let those hands that give the order be removed!

Those years were spent on this work

Was it the only thing you saw that went in vain?

Everyone has their own interests when they come to life

His interest is to create art and beauty

Our job is just to listen

“I was young 40 years ago

I also had my own dreams

Most of them don't even remember now

A few of my friends and I talked about life

Some are gone now, some have already moved

I never thought I would go and live in the city

You know, the countryside is like a different world

You know everyone, you share the good and the bad

In the evenings, you gather in a yard and laugh

I have already married my daughter and now she lives in Baku

He says it every time, but I don't remember where it is

Thank you for coming on holidays, I care

Those happy seconds are taken away from me

Those trains are going very fast

Which they sell for the price of an ordinary smile

What can I do, I was born as an ordinary person

I also drowned in this swamp of materialism

Probably a hotel or something like that will be built instead

What do I need if the memory is forgotten everything?

Do you believe ?!

60 years!

Maybe even more…

I gave my life here in exchange for joy

I sacrificed my life for many years and supported many

I sacrificed my youth to this ruin

Each time I answered the question of my old eyes

I whispered my death letter in my ear "

Maybe everything is simpler

It just brings luck to someone in life, not someone else

After all, not everyone can be good

If someone is happy, someone should be unhappy

He was an ordinary man, but he had a big heart

It is summer outside and the mountains are snowy

That woman was given a place in her homeland

A school was built instead of the demolished factory