Człowiek, Człowiek - Maryla Rodowicz

Tyle miał nam dać, że aż brakło tchu

Nasz świat, nasz brat, nasz król

A za oknem szadź, popłuczyny snu

I strach i krach, i ból

Gdy nadzieje w pył

Jak skrzydełko ćmy — starte

Czy wystarczy sił

By odegnać łzy żartem

Człowiek, człowiek

To brzmi dumnie gdy w trumnie

Lecz nim minie brzmi w trzcinie

Człowiek — numer buta, marszruta, imię

Lwem nie będziesz

Choćbyś z diabłem

Był w zmowie wolny

Ale klatkę masz w sobie

W sercu, w duszy, w głowie

I słowie człowiek

Dzieci poszły precz, starzy idą w piach

I bunt i czas się bać

Życie ładna rzecz, a najbardziej w snach

Więc grunt to mieć gdzie spać

Myśli naszych kruk

Przy niebieskim siadł tronie

Jeśli nie daj Bóg

Boga nie ma tam — to koniec

Człowiek, człowiek…

He was supposed to give us so much that we were out of breath

Our world, our brother, our king

And outside the window, rime, washings of sleep

And fear and bust and pain

When hopes to dust

Like a moth's wing - grated

Is there enough strength

To brush away tears with a joke

Man, man

It sounds proud when in a coffin

But before it passes, it sounds in the reeds

Man - shoe number, route, name

You will not be a lion

Even with the devil

He was free in collusion

But you have the cage in you

In the heart, in the soul, in the head

And the word man

The children have gone away, the old ones go to the sand

And rebellion, and it's time to be afraid

Life is a pretty thing, and most of all in dreams

So having a place to sleep is essential

The thoughts of our raven

He sat down on the blue throne

If not, God forbid

God is not there - it's over

Man, man ...