Voorbij - Marco Borsato, Do

Ik zit alleen ineengedoken,

ik ben een schaduw van de man die ik ooit was.

M’n hoofd is leeg, m’n hart gebroken,

en m’n handen houden jou nog altijd vast

Ref.

En er gaat nooit een dag voorbij,

dat ik jou niet meer voel,

of dat ik jou niet weer mis.

En het bed is te koud voor mij,

wanneer het niet door jou beslapen is.

Dit warme huis wordt alsmaar killer

tot de tijd je laatste sporen heeft gewist.

Ik schreeuw je naam en sluit m’n ogen,

wacht op antwoord, ook al heeft het weinig zin.

Ik blijf geloven, dat jij m’n stem hoort,

ook al is het tegen beter weten in.

Ref.

Ons mooie huis wordt alsmaar stiller,

tot er niets meer van je stem te horen is.

Oh, m’n hart is verbrijseld, m’n droom gegijseld

door de eenzaamheid.

Je stem wordt steeds trager, je beeld steeds vager

Oh, ik wil je nog niet kwijt.

Ref.

Dit grote huis wordt alsmaar leger,

omdat alles zonder jou zo zinloos is.

Zo leeg en zinloos…

I'm huddled alone,

I am a shadow of the man I once was.

My head is empty, my heart is broken,

and my hands still hold you

Ref.

And there's never a day that goes by,

that I don't feel you anymore

or that I  don't miss you again.

And the bed is too cold for me,

when it has not been slept in by you.

This warm house is getting colder

until time erases your last traces.

I shout your name and close my eyes,

wait for an answer, even if it makes little sense.

I keep on believing that you hear my voice

even if it is against better judgement.

Ref.

Our beautiful house is getting quieter and quieter,

until your voice is gone.

Oh, my heart is  shattered, my dream is hostage

by the loneliness.

Your voice is getting slower, your image is getting blurrier

Oh, I don't want to lose you yet.

Ref.

This great house is getting emptier,

because everything is so meaningless without you.

So empty and pointless…