Spojrzenie za siebie - Krzysztof Zalewski

W wieczystym migotaniu zdarzeń

Wędrując w czasie nieskończenie

Znalazłem się u progu marzeń

Przed labiryntem przeznaczenia

Aż wszedłem do Świątyni Ciała

Przez Boga drzwi otwarte

Na Jego Cześć, na Chwałę

Ludzkości rozpocząłem kartę

I miałem być w skromności piękny

Upiększać wszystkie miejsca sobą

Lecz gdy za siebie spojrzę - jęknę

Tak brzydką stałem się osobą

Jak bezrozumny pasterz na pastwiskach

Pasając niezliczone bydła

Zdeptałem traw dywany na klepiska

Aż Anioł Stróż opuścił skrzydła

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując, cywilizując

In the perpetual flicker of events

Wandering in time endlessly

I found myself on the verge of dreams

Before the maze of destiny

Until I entered the Temple of the Body

The door is open by God

In his honor, for glory

Humanity started the card

And I was to be beautiful in modesty

Beautify all places with yourself

But when I look back - I groan

I've become so ugly a person

Like a mindless shepherd in the pastures

Grazing countless cattle

I trampled grass carpets to threshing floors

Until the Guardian Angel lowered his wings

And I fell from the triumphant towers of pathos

Mysteries of intrigue only by plotting

Fanfaron stray dust of the Cosmos

I disfigure myself by civilizing

And I fell from the triumphant towers of pathos

Mysteries of intrigue only by plotting

Fanfaron stray dust of the Cosmos

I disfigure myself by civilizing, civilizing