Edith Piaf - Herman Van Veen

Ik begreep het niet

Maar voelde het

Op mijn klompen aan

Het zilver in ons huis

Leek te gaan glimmen

Mijn moeder zette

De stofzuiger af

Want op de radio

Zong Edith

Edith Piaf

In mijn gevoel

Zag ik haar zingen

In een groot en zwart theater

Voor een groep aasgieren

Die grijnzend

Op de randen

Van hun stoelen zaten

In mijn gevoel

Zong ze voor iemand

Die ze haatte

Als de pest

Maar op haar knieen

Smeekte

Vlug naar huis te komen

Ik begreep het niet

Maar voelde het

Op mijn klompen aan

Het klonk als een credo

Voor de stenen

Van Parijs

En moeder zette

De stofzuiger af

Want op de radio

Zag je als het ware

Edith Piaf

Ik zag

Een vleermuis

Die wilde vluchten

Ontsnappen naar de zon

Maar besluiteloos bleef fladderen

Tussen een microfoon en een accordeon

Ik zag beloftes

Die krepeerden

Boven glazen wijn

En een lente

Die alleen door een stom refrein

Op gang wou komen

I did not understand

But felt it

On my clogs

The silver in our house

Seemed to shine

My mother put

The vacuum cleaner

Because on the radio

Sang Edith

Edith Piaf

In my feeling

I saw her sing

In a big and black theatre

For a group of vultures

that grinning

On the edges

From their seats sat

In my feeling

She sang to someone

Who she hated

like the pest

But on her knees

begged

to come home quickly

I did not understand

But felt it

On my clogs

It sounded like a credo

For the stones

From Paris

And mother put

The vacuum cleaner

Because on the radio

Did you see as it were

Edith Piaf

I saw

A bat

who wanted to flee

Escape to the sun

But indecisive kept fluttering

Between a microphone and an accordion

I saw promises

those crumpled

Above glasses of wine

And a spring

That only by a stupid chorus

wanted to get up