Bema pamięci żałobny rapsod - Czesław Niemen

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi…

Czemu, cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz

Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan?

Miecz wawrzynem zielony, gromnic płakaniem dziś polan

Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę, jak tancerz

Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie

Jak namioty ruchome wojsk, koczujących po niebie

Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki

Pokłaniają się góry opuszczonymi skrzydłami

Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki

Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami

Idą panny żałobne, jedne, podnosząc ramiona

Ze snopami wonnymi, które wiatr wzgórze rozrywa

Drugie, w konchy zbierając łzę, co się z twarzy odrywa

Inne, drogi szukając, choć przed wiekami zrobiona…

Inne, tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia

Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia

Chłopcy biją w topory, pobłękitniałe od nieba

W tarcze, rude od świateł, biją pachołki służebne

Przeogromna chorągiew, co się wśród dymów koleba

Włóczni ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta podniebne

Wchodzą w wąwóz i toną… wychodzą w światło księżyca

I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął

I po ostrzach, jak gwiazda, spaść nie mogąca, prześwieca

Chorał ucichł był nagle i znów, jak fala, wyplusnął

Dalej — dalej — aż kiedy stoczyć się przyjdzie do grobu

I czeluście zobaczym czarne, co czyha za drogą

Które, aby przesadzić, ludzkość nie znajdzie sposobu

Włócznią twego rumaka zeprzem, jak starą ostrogą

I powleczem korowód, smęcąc ujęte snem grody

W bramy bijąc urnami, gwizdając w szczerby toporów

Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody

Serca zemdlałe ocucą, pleśń z oczu zgarną narody

Dalej — dalej…

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi ...

Why, shadow, you go away with your hands broken to armor

At the torches, what are the sparkles around your knees?

A green laurel sword, blessing the weeping of clearings today

The falcon breaks and your horse jerks its foot like a dancer

They blow, they blow pennants and they blow at each other

Like moving tents of troops wandering in the sky

Long trumpets in weeping until signs come

Mountains bow down with lowered wings

Like spears pierced dragons, lizards and birds

As many ideas that you chased with your spears

The mourners are coming, one of them raising their arms

With scent sheaves blown by the wind

Second, collecting a tear in the conch, which is torn from the face

Others, looking for ways, although it was made centuries ago ...

Others, smashing large clay vessels against the ground

Which the clatter in the cracking still contributes to the sadness

Boys beat axes blued from the sky

The shields, red with lights, are struck by the servants

A huge banner that cradles among the fumes

A spear with a blade against the bows, you would say, leaning against the sky

They go into a ravine and sink ... they come out into the moonlight

And they turn black in the sky, and a cold glow spills over them

And along the blades, like a star that cannot fall, it shines through

The chorus stopped suddenly, and again, like a wave, spewed out

On - on - until when you roll down it comes to the grave

And in the depths I will see black that lurks behind the road

Which, to overdo it, mankind will not find a way

With the spear of your steed he shall strike like an old spear

And I cover the procession, saddening the castles in sleep

Beating the gates with urns, whistling the cracks of axes

Until the walls of Jericho fall apart like logs

Hearts that faint will awake, the nations will take away mold from the eyes

Go on…