Látum Okkur Sjá - Árstíðir

Þor' ekki að snerta

Þori ekki að fá

Móðan á glerinu hún fær mig til að sjá

Fegurð þess er skilur þann

Sem geymir hræddan man

Mér fannst ég eitt sinn þekkja hann

Eilífðin hún skilur ein

Litrof tilfinninga, mildar mein

Seinna meir munt þú vita hvar ég er

Aldrei aftur ég sést nema fari á betri veg

Snert’ei lengur það, sem að ekki er

Værum rómi ég sýng til þín

Taktu í taumana

Sönn er sú saga

En braust þó ekk' úr skel

Mikið er það undarlegt að líða sjaldan vel

Túngumál tímans er víst óútskýranlegt

Ég honum framtíð mína sel

Heimurinn hann skilur einn

Að myrkursins vegur er beinn

Seinna meir muntu vita hver ég er

Aldrei aftur ég sést nema af-villilst ég

Snert’ei lengur það sem ég ekki sé

Værum rómi nú sýng til þín

Gríftu í taumana

Dare not touch

Dare not get

The fog on the glass she makes me see

The beauty of the one who understands it

Who keeps the scared man

I once felt I knew him

Eternity she leaves alone

Color spectrum of emotions, mild pain

Later you will know where I am

Never again will I be seen unless I go a better way

No longer touch what is not

Let me sing to you

Take the reins

That story is true

But it did not break out of the shell

It is very strange to rarely feel good

The language of time is surely inexplicable

I give him my future seal

The world he understands alone

That the way of darkness is straight

Later you will know who I am

Never again will I be seen unless I am lost

No longer touch what I do not see

Let us now sing to you

Grab the reins