Сьнег - Андрей Макаревич

Сьнег.

Горад губляе зрок.

Крок

У змрок ад сьвятла, і зноў

Колер, як белы сьнег.

Горад твой

Стаў караблём,

Лёдам забраны ў палон.

Ты

Ведаеш пэўна як

Сьнег

Нам пакідае знак.

Ён робіць заўсёды так,

І горад твой,

Сонцам сагрэты,

Плыве па вясновай вадзе.

Але

Ці дадзена нам зразумець,

Каму

Дзячыць за цеплыню,

Што зводзіць няспынна сьнег.

Сто доўгіх дзён

Мацнейшым быў ён,

І раптам зьнікае за пяць

Цёплых дзён.

Snow.

The city is losing its sight.

Step

In the gloom of the light, and again

Color like white snow.

Your city

Became a ship,

He was taken prisoner by ice.

You

You know for sure how

Snow

It leaves a mark on us.

He always does so

And your city,

Sun-warmed,

Floats on spring water.

But

Are we given to understand

To whom

Thanks for the warmth,

That brings incessant snow.

One hundred long days

He was stronger,

And suddenly disappears in five

Warm days.