Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη

μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή

κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα

και δεν ξημερώνει να 'ρθει χαραυγή

Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί

κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή

και σ' ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει

αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή

Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί

μάτωσε ο ήλιος την ανατολή

κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις

μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί

Как иммигрант на своей земле

день и ночь ты развязываешь рану

и все вокруг чужое и все окаменевшее

и рассвет не рассветает

Слейте свою кровоточащую жизнь

каждый час ужас боль и крик

и чужие тебя слышат и брат молчит

ах это не еще одна более глубокая рана

Проволока и другая проволока и толстое стекло

солнце убило рассвет

ты плачешь и вздыхаешь ах ты кричишь отчуждение

но надежда черная и неуловимая птица