Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει

έγινε χαρά και θλίψη

σε θυμάμαι πώς γελούσες

και με πιάνω να γελώ.

Έτσι είναι φως μου η μνήμη

σαν το βότσαλο στη λίμνη

τα βαριά στον πάτο αφήνει

και το γλέντι στον αφρό.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Πήγα κι έπιασα ένα σπίτι

με βεράντα τον πλανήτη

να σε βλέπω μεσ' στα αστέρια

σαν κομήτη που περνά.

Το κορμί σου έχει αφήσει

μόνο μια τροχιά στη φύση

μα πώς θες αν δε σ' αγγίζω

να σε ρίχνω στην καρδιά.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει μακριά

ως κι ονόματα αλλάξαν οι δρόμοι

πόσο μάλλον οι αγάπες κορμιά

πόσο μάλλον οι καρδιές αγκαλιά.

Πήγα κι έπιασα ένα βράχο

αναμνήσεις να σου γράφω

μα από σένα μου 'χουν μείνει

λουλουδάκια στο χαρτί.

Далеко

мир забрал тебя

далеко

и сердце не подходит.

Столько лет вы пропустили

были радость и печаль

Я помню, как ты смеялся

и ловлю себя на смехе.

Вот так светла моя память

как галька в озере

тяжелые нижние листья

и полакомиться пеной.

Далеко

мир забрал тебя

далеко

и сердце не подходит.

Я пошел и схватил дом

с террасой планета

увидеть тебя среди звезд

как пролетающая комета.

Ваше тело покинуло

просто орбита в природе

но как ты хочешь, если я не прикоснусь к тебе

бросить тебя в сердце.

Далеко

мир забрал тебя

далеко

и сердце не подходит.

Столько лет тебя не было

даже улицы меняли названия

насколько больше любит тела

не говоря уже об объятиях сердец.

Я пошел и поймал камень

воспоминания, чтобы написать вам

но я оставил тебя

цветы на бумаге.