Makria Makria - Alkistis Protopsalti

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει

έγινε χαρά και θλίψη

σε θυμάμαι πώς γελούσες

και με πιάνω να γελώ.

Έτσι είναι φως μου η μνήμη

σαν το βότσαλο στη λίμνη

τα βαριά στον πάτο αφήνει

και το γλέντι στον αφρό.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Πήγα κι έπιασα ένα σπίτι

με βεράντα τον πλανήτη

να σε βλέπω μεσ' στα αστέρια

σαν κομήτη που περνά.

Το κορμί σου έχει αφήσει

μόνο μια τροχιά στη φύση

μα πώς θες αν δε σ' αγγίζω

να σε ρίχνω στην καρδιά.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει μακριά

ως κι ονόματα αλλάξαν οι δρόμοι

πόσο μάλλον οι αγάπες κορμιά

πόσο μάλλον οι καρδιές αγκαλιά.

Πήγα κι έπιασα ένα βράχο

αναμνήσεις να σου γράφω

μα από σένα μου 'χουν μείνει

λουλουδάκια στο χαρτί.

Far away

the world took you away

far away

and the heart does not fit.

So many years you have missed

there was joy and sorrow

I remember you laughing

and I catch myself laughing.

That is how my memory is light

like the pebble in the lake

heavy at the bottom leaves

and feast on foam.

Far away

the world took you away

far away

and the heart does not fit.

I went and grabbed a house

with terrace the planet

to see you in the stars

like a passing comet.

Your body has left

just an orbit in nature

but how do you want if I do not touch you

to throw you in the heart.

Far away

the world took you away

far away

and the heart does not fit.

So many years you have been away

even the streets changed names

how much more loves bodies

let alone hearts embrace.

I went and caught a rock

memories to write to you

but I have left you

flowers on paper.