Вятры - Zanzibar

Наплывае адчай, і зыбаецца сум

Павуціннаю кволкасьцю баб’яга лета.

Нас халодныя ветры латошаць, трасуць,

У тумане прапалі імклівыя мэты.

Наплывае адчай, і зыбаецца сум.

Крыльляў порсткіх ніяк ня ўзьняць.

Парахня

Пераела нутро, збузавала красу.

Не адходзіць ад нас ні на крок цішыня.

Нашым дзеям сьмяротны прыйшоў рачанец.

Дзіды часу навылет пратнулі нутро.

Воблік наш гартаваны ў гадах учарнеў

Ад туманнай імжакі і зыркіх вятроў.

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Нашым дзеям сьмяротны прыйшоў рачанец.

Нас адкінулі шуфлем у згоніны веку,

Як сьвятлом каганцовым жыцьцё мільгане,

Прыляціць мо рыданьне аднекуль?

Больш ніколі ня ўбачым трывожнай зары,

Палахлівых кастроў прыгуменнай рабіны.

Наш апошні з грудзей анямелых узрыд

Па жыцьці засумуе і ў далях загіне.

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Больш ніколі ня ўбачым трывожнай зары

(Нас, пахілых, нядэшлых, зямлёй занясе).

I бяз нас будуць зь ветрам аўсы гаварыць,

I начамі купацца ў квяцістай расе.

Шмат гадоў перажыта, загашана дум,

Неўпынёных узьлётаў разьвеяна ў полі.

Так напісана, мусіць, было на раду…

То спружынавы росхін трагічнае долі…

Шмат гадоў перажыта, загашана дум…

Усё бліжэюць магілы халоднай абрысы.

Разьвітаньне ўсім, што за намі ідуць,

Чые сэрцы гараць, як разьдзьмуханы прысак!

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Despair sets in, and sadness sets in

The cobweb fragility of the summer.

Cold winds are blowing us, shaking us,

Swift targets disappeared in the fog.

Despair sets in, and sadness sets in.

Don't lift the krill wings.

The incense

She ate her insides, spoiled her beauty.

Silence does not leave us for a single step.

Our deeds have come to death.

Spears of time pierced the inside.

Our face, hardened over the years, has blackened

From foggy haze and sharp winds.

I am afraid for you, dear friends

Gusty winds are blowing outside the windows

Stay at home with me until dawn

Gusty winds are blowing outside the windows

Our deeds have come to death.

We were thrown away with a shovel into the ravages of the century,

As the light of the rosary life flashes,

Will the sobbing fly in from somewhere?

Never again will we see the disturbing dawn,

The timid casts of the tame robin.

Our last from the bosom of the dumbfounded

He will miss life and die in the distance.

I am afraid for you, dear friends

Gusty winds are blowing outside the windows

Stay at home with me until dawn

Gusty winds are blowing outside the windows

Never again will we see an alarming dawn

(The earth will carry us, the inclined, the unlucky).

And without us, oats will talk to the wind,

I bathe in the flowery dew at night.

Many years have passed, thoughts have been extinguished,

Non-stop take-offs spread in the field.

It must have been written like that...

The spring Roshin is a tragic fate...

Many years have passed, thoughts have been extinguished...

The grave of a cold outline is getting closer.

Farewell to all who follow us,

Whose hearts are burning like a puffed-up firecracker!

I am afraid for you, dear friends

Gusty winds are blowing outside the windows

Stay at home with me until dawn

Gusty winds are blowing outside the windows