Til Moldar - Sólstafir

Sölnað blóm hinnsti koss

Skil ég við þennan heim

Reyrður við reipið gróft

Vonbrigði ég brást þeim tveim

Andardráttur svikin ást

Allt hefur enda að gjöf

Með titring og hjartaslátt

Þögnin svo nuddað rör

Nú ég man ljósið sem lyfti mér aftur á bak

og ég man brosið sem ég hélt að mig yfirgaf

Borin út er bergmálið

Af björtum tónum tónsmiðsins

Í kalda gröf í kaðli sig

kominn á endastöð

Tárin rauð og svikin tröð

Tekist er hönd í hönd

Þið vitið að ég reyndi en um leið og ég skemmdi

en ég veit ég veit

Nú ég man kærleika kynntist en aldrei ég fann

Og ég man snerting og faðmlög ef það sem ég ann

Nú ég man myrkrið sem þið komuð og hræddið þá

Og ég man opnaði augun en alrei ég sá

Faded flowers the last kiss

I understand this world

Roughly tied to the rope

Disappointment I failed the two

Breath forged love

Everything ends in a gift

With vibration and heartbeat

The silence then rubbed tube

Now I remember the light that lifted me backwards

and I remember the smile I thought I left

The echo is carried out

Of the bright tones of the composer

In the cold grave in the rope itself

has reached its final destination

Tears red and fake thread

We succeed hand in hand

You know I tried but as soon as I damaged

but I know I know

Now I remember love met but never I found

And I remember touching and hugging if what I love

Now I remember the darkness you came in and scared them

And I remember opened my eyes but I never saw