Nón - Sólstafir

Sólbrot yfir nátthaga

Læðist sifji nætur, stelur minni sálarró

Þögnin þung sem blóð

Brestur tónn eitt sinn fagur

Kyrrð í vetrarríki

Myrkrið mýkir glætan gul

Gæðir kuldann hlýjum yl er nótt fellur á ný

Nóttin þung sem blý

Fönnin kæfir sumarilm

Vetur tekur yfir

Vonin kom með vorinu

En lifði ekki lengi hér á Góumánuðum

Dó í ánauðum

Stoltið drap þá veiku von

Kyrrð í vetrarríki

Rökkvar yfir lífi okkar

Úr fjarlægðinni fögur er ástin vorboðin

Hjartans vorboðinn

Nú grafin er í fönn

Vetur tekur yfir

Mjúkir tónar mosans sofa í djúpu vetrarhúmi

Dúnmjúk skýin étin upp af nöprum grámanum

Sefur illum svefni, í hvaða litum dreymir þig?

Læðist litlaus nóttin kannski inn í huga þinn?

Ekki fann ég guð í gömlu bókaskruddunum

Né hamingju í flösku, ekkert lýsti mína leið

Drápu niður fæti illar draumfarir

Samviskan nagar sálarhræ í illri neyð

Sunburn over night meadows

Sneaks through the night, steals my peace of mind

The silence is heavy as blood

Burst tone once picturesque

Quiet in winter

The darkness softens a bright yellow

Keeps the cold warm as night falls again

The night heavy as lead

Fönnin suffocates the scent of summer

Winter takes over

The hope came with the spring

But did not live long here in the Góum months

Died in bondage

Pride killed the faint hope

Quiet in winter

Darkens our lives

From a beautiful distance, love is the harbinger of spring

The message of the heart of spring

Now the grave is dug

Winter takes over

The soft tones of the moss sleep in a deep winter mist

Downy clouds eaten up by the bitter gray

Sleeping badly, in what colors do you dream?

Maybe the colorless night creeps into your mind?

I did not find a god in the old book ornaments

Nor happiness in a bottle, nothing described my path

Kill down the foot evil dreams

The conscience gnaws the carcass of the soul in distress