Avareh - Siavash Ghomayshi

سفر ها رفتم و اما ، دلم راضی نشد هرگز

پاهام میرفتن این راه و دلم راضی نشد هرگز

نشد قانع که تنهایی، توو کنج غصه می سوزه

میره آروم یک گوشه ، می مونه تا که می پوسه

دلم موند و حواسم رفت پی این راه طولانی

همش غرق خودم بودم تو این دریای طوفانی

منو می برد تنهایی، دلم هی دور تر میشد

همه دلتنگیام انگار، فقط هی بیشتر میشد

دلم موند و خودم پوسید ته مرداب دلتنگی

همش حبس خودم بودم، یه چار دیواری سنگی

یه زندونی یه آواره، که تقدیرش خیابونه

یه چشم انداز تلخی که تا میبینی زمستونه

دلم موند و حواسم رفت پی این راه طولانی

همش غرق خودم بودم تو این دریای طوفانی

منو می برد تنهایی، دلم هی دور تر میشد

همه دلتنگیام انگار، فقط هی بیشتر میشد

دلم موند و خودم پوسید ته مرداب دلتنگی

همش حبس خودم بودم، یه چار دیواری سنگی

یه زندونی یه آواره، که تقدیرش خیابونه

یه چشم انداز تلخی که تا میبینی زمستونه

I went on trips, but I was never satisfied

My feet went this way and I was never satisfied

He was not convinced that loneliness burns in the corner of grief

Goes slowly to a corner, stays until it rots

My heart stayed and my attention followed this long way

I was all drowning myself in this stormy sea

It takes me alone, my heart was getting farther

All my nostalgia seemed to increase

My heart stayed and I rotted to the bottom of the swamp of nostalgia

I was all my own prisoner, four stone walls

A prisoner is a displaced person, whose destiny is the street

A bitter landscape that you can see until winter

My heart stayed and my attention followed this long way

I was all drowning myself in this stormy sea

It takes me alone, my heart was getting farther

All my nostalgia seemed to increase

My heart stayed and I rotted to the bottom of the swamp of nostalgia

I was all my own prisoner, four stone walls

A prisoner is a displaced person, whose destiny is the street

A bitter landscape that you can see until winter