Söz Ver - Sancak

Sanki kim benim umurumda

Sen dışında bütün dünya yansın

Beni öldürmen lazım, soğumuşken sancım

En başından bile bile sana dönmem lazım

Ellerini çek üzerimden, nefretine muhtacım

Her şeyimi aldın içinden bu küçük dünyamın

Umarım bu nefretle ölmem

Ona da benim gibi sarılacağına söz ver

Birkaç parçam kaldı kırılmayan

O yüzden bir gün yine gelip beni uçurumlardan bırakacağına söz ver

Sanki kim benim umurumda

Sen dışında bütün dünya yansın

Uyuttun bir de omzunda

Öldürdün beni uykumda, yandım

Gelip beni bulsunlar kalbimin kör kuyusunda kayıbım

Alıp beni koynundan yokluğunla sınasın yine Tanrım

Beni unutman lazım, kabuklarımı açma diye

Aynı yarayı deşme diye, bu yarayı kesip atmam için bana bir umut lazım

Bunu bilip de mutlu olma diye seni unutmam lazım

Rahat mı yaslandığın omuz?

Bir gün aklına gelirse eğer onun omzunda kokum

Ondan uzak dur

Onu da benim yerime koyup gelme

Benden uzak dur ya da gel inandır ve sonra tuzak kur

Umarım bu nefretle ölmem

Ona da benim gibi sarılacağına söz ver

Birkaç parçam kaldı kırılmayan

O yüzden bir gün yine gelip beni uçurumlardan bırakacağına söz ver

Sanki kim benim umurumda

Sen dışında bütün dünya yansın

Uyuttun bir de omzunda

Öldürdün beni uykumda, yandım

Gelip beni bulsunlar kalbimin kör kuyusunda kayıbım

Alıp beni koynundan yokluğunla sınasın yine Tanrım

Sanki kim benim umurumda

Sen dışında bütün dünya yansın

Uyuttun bir de omzunda

Öldürdün beni uykumda, yandım

Gelip beni bulsunlar kalbimin kör kuyusunda kayıbım

Alıp beni koynundan yokluğunla sınasın yine Tanrım