Boję się - Nosowska, Łona

Tak bardzo się boję, boję

Że jestem drzewem, co rośnie wątłe

W szczelinie wąskiej płyty chodnikowej

Gdy mogłam być dumną sekwoją

Tak bardzo się boję, boję

Że jestem małpą przed telewizorem

Że mnie przez kraty karmią słodyczami

A mogłam skakać z liany na lianę

E, e, w jakiej szczelinie?

Jakie wątłe?

Jak to?

W pierwszym primie już ten niebagatelny jest konkret

Że głębszy nieco instynkt drzemie w takim

Drzemie, co to ma szczecińskie korzenie

A drugie primo: fakt, małpa, kraty, fakt, TV z Orwella, a cukierki z pod szafy,

fakt

A, i sama małpa raczej z tych łagodnych, ale w razie czego może mocno pogryźć

Tak bardzo się boję, boję

Że to wszystko nie moje, moje

Że w cudze pióra się rano stroję

Że żyję życie nie swoje, swoje

Że się uparłam, by kochać Ciebie

Że kocham głową, nie sercem, sercem

Że się uśmiecham, choć wcale nie chcę

Że nie wiem, nie wiem kim jestem, jestem

Moment, moment, przebóg, przebóg, po co takim tonem?

Ty się tak nie bój, nie bój, bo jeden szczegół ci tu chyba zniknął w drodze do

brzegu

Że pióra cudze ale strój wedle twoich reguł, i gdzie i jak nie twój duch?

A ten hart?

Kochasz — znaczy musi być tego wart.

A z serca bez głowy rzadko

pożytek.

Więc naprawdę już zmień płytę

Tak bardzo się boję, boję

Że jestem koniem pod Morskim Okiem

Że ciągnę brykę pełną dup pod górę

A mogłam galopować po stepie

Tak bardzo się boję, boję

Że jestem piosenkarką w Polsce, Polsce

Że nie wiem, nie wiem kim jestem, jestem

Że się nie dowiem i zniknę, zniknę

No a na wypadek jeśli jednak nie znikniesz, to:

Wyobraź sobie jak ten koń z zaprzęgu nagle staje dęba i na woźnicy sprawdza

twardość zębów i mknie w galop w dół po Krupówkach slalom z wozem,

więc dla tych na wozie to duże niehalo.

I za nim cały korowód by poszedł

polskich piosenkarzy, co nagle mówią swoim głosem, a strach by odpadł w

przedbiegach

Ładna wizja?

No to ciach!

Wiele nie trzeba…

I am so afraid, I am afraid

That I am a tree that grows thin

In the crevice of a narrow paving slab

When I could be proud sequoia

I am so afraid, I am afraid

That I'm a monkey in front of the TV

That they feed me with sweets through the bars

And I could jump from liana to liana

E, e, in what slot?

How flimsy?

How is that?

In the first prime, this is no small matter

That a somewhat deeper instinct lies in such

Dormant with Szczecin roots

And the second primo: fact, monkey, bars, fact, TV from Orwell, and candies from under the wardrobe,

fact

Oh, and the monkey itself is rather gentle, but in case of need it can bite a lot

I am so afraid, I am afraid

That it's all not mine, mine

That I dress in someone else's feathers in the morning

That I live a life that is not mine,

That I insisted on loving you

That I love with my head, not with my heart, with my heart

That I smile, even though I don't want to

That I don't know, I don't know who I am, I am

Moment, moment, god, god, why with such a tone?

Don't be so afraid, don't be afraid, because one detail seems to have disappeared here on your way to

shore

That other people's feathers, but the dress according to your rules, and where and if not your spirit?

And this fortitude?

You love - it must be worth it.

And rarely from the heart without the head

utility.

So, really change the disc

I am so afraid, I am afraid

That I am a horse at Morskie Oko

That I'm pulling a car full of ass up the hill

And I could gallop across the steppe

I am so afraid, I am afraid

That I am a singer in Poland, Poland

That I don't know, I don't know who I am, I am

That I won't find out and disappear, disappear

Well, in case you do not disappear, then:

Imagine the harnessed horse suddenly rearing and checking on the coachman

the hardness of the teeth and gallops down the Krupówki slalom with a cart,

so for those on the cart, it's a big deal.

And the whole procession would follow

Polish singers, who suddenly say with their voice, and fear would fall off in

runs

Nice vision?

Come on then!

You don't need much ...