Venice (Веницейская жизнь) - Mgzavrebi

ვენეციური ცხოვრების სევდა და სიმძიმილი

ცხადია ჩემთვის, დღესავით ცხადი,

ცისფერ სარკეში ცივი ღიმილით

ციმციმებს მისი უღონო ხატი.

სპეტაკი თოვლი, მწვანე ფარჩა, არსაით შველა!-

კანქვეშ ძარღვების ცისფერი არხი.

კვიპაროსების საკაცეზე გაუკრავთ ყველა-

ჩათბუნებული, მძინარე ხალხი.

და იწვის, იწვის კალათებში სანთლების წყება-

შემოფრენილა კიდობანში დაღლილი მტრედი;

გაუქმებული თეატრის თაღქვეშ

არავინ კვდება მოკვდავის მეტი.

ისევ ელდა და სიყვარული... საშველი არ ჩანს,

სატურნის ბეჭდით დაბეჭდავენ ყრმას ახალშობილს!

შესუდრავს ძელზე გაფენილი ჯალათის ფარჩა

სიკვდილმისჯილის მშვენიერ პროფილს.

მძიმედ ქშენ, მძიმედ, საძნელოა შენი მშვენება,-

ო, ვენეციავ, კვიპაროსოვან შუშაბანდში ისარკავ ახლაც

საწოლთან ლურჯად გადამდნარი მძივების წყებას

და მოლივლივე ჰაერის წახნაგს.

მაგრამ თითებში ვარდია თუ ქვიშის საათი,-

ადრიატიკავ, მომიტევე ამგვარი ცოდვაც!-

როგორ გავექცე, თვალციმციმა ვენეციელო,

თავაწყვეტილი სიკვდილის როკვას.

წარმავალია ყოველივე, ვესპერი ბრწყინავს.

ბნელ სარკეებში ილანდება სიშავე ფლასის

და ელოდება სუსანას მკერდი

ნაზარხოშევი ბერების ლაციცს...

(Перевод Джемала Аджиашвили)

Веницейской жизни, мрачной и бесплодной,

Для меня значение светло.

Вот она глядит с улыбкою холодной

В голубое дряхлое стекло.

Тонкий воздух кожи, синие прожилки,

Белый снег, зеленая парча.

Всех кладут на кипарисные носилки,

Сонных, теплых вынимают из плаща.

И горят, горят в корзинах свечи,

Словно голубь залетел в ковчег.

На театре и на праздном вече

Умирает человек.

Ибо нет спасенья от любви и страха,

Тяжелее платины Сатурново кольцо,

Черным бархатом завешенная плаха

И прекрасное лицо.

Тяжелы твои, Венеция, уборы,

В кипарисных рамах зеркала.

Воздух твой граненый.

В спальне тают горы

Голубого дряхлого стекла.

Только в пальцах — роза или склянка,

Адриатика зеленая, прости!

Что же ты молчишь, скажи, венецианка,

Как от этой смерти праздничной уйти?

Черный Веспер в зеркале мерцает,

Все проходит, истина темна.

Человек родится, жемчуг умирает,

И Сусанна старцев ждать должна.

1920

The melancholy and heaviness of Venetian life

Clear to me, as clear as today,

With a cold smile in the blue mirror

Flashes his ugly icon.

White snow, green shield, no help! -

Blue canal of blood vessels under the skin.

On the cypress stretcher you can play all-

Crowded, sleeping people.

And burning, a set of candles in burning baskets-

A tired dove flew into the ark;

Under the auspices of the abolished theater

No one dies more than a mortal.

Elda and love again ... There is no way out,

Saturn seal will print a baby newborn!

Squeeze the butcher shield on the pole

A beautiful profile of the death penalty.

It's hard,'s hard, your beauty is hard, -

Oh, Venice, you still look in the cypress glass

A set of blue beads by the bed

And molly air.

But a rose or an hourglass in the fingers, -

Adriatic, forgive me such a sin! -

How can I escape, blinking Venetian,

Rokva beheaded to death.

Passable all, Vesper shines.

In the dark mirrors the darkness flashes

And waits for Susanna to breastfeed

Nazarkhoshevi monks' latsits ...

(Translated by Dzhemala Adjiashvili)

Venetian life, dark and barren,

For me the meaning of light.

What a sight to behold with a beautiful smile

В голубое дряхлое стекло.

Thin air skins, blue hats,

White snow, green piece.

Vseh cladut on cypress stretchers,

Сонных, теплых вынимают из плаща.

And it burns, burns in the basket,

A literal dove crashed into a coffin.

At the theater and on the holiday already

A man dies.

There is no salvation from love and fear,

Ттинжелее платины Сатурново кольцо,

Black velvet veiled plaka

And a beautiful face.

Your love, Venice, advice,

In Cypriot ramah sprouts.

Air of your branch.

In the bedroom they hide above

Golubogo drяhlogo stelak.

Only in thumbs - rose or skull,

Adriatic Green, forgive!

Что же ты молчишь, скажи, венецианка,

How to make a holiday?

Черный Веспер в зеркале мерцает,

Everything passes, really dark.

A man is born, a man dies,

Susanna's old woman's also owed a debt.

1920