Wspinaczka - Lady Pank

Porwaliśmy się na zdobycie wielkich gór,

herosi z dawnych lat służyli nam za wzór.

Przez niebotyczną grań pięliśmy długo się,

niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć.

Po drodze hulał wiatr i sypał w oczy śnieg,

paraliżował strach, odbierał zmysły lęk.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość,

bo tam na dole Zła naprawdę było dość.

I warto było iść, do góry wciąż się piąć,

by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć.

I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat,

choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel,

opłacił się nasz trud — osiągnęliśmy cel.

Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt,

gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt.

Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech,

bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech.

I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak,

minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak:

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

We set out to conquer great mountains,

The heroes of the past served us as role models.

We climbed for a long time through the sky-high ridge,

more than one fell off there, finding death below.

On the way the wind was blowing and snow was falling in the eyes,

he was paralyzed with fear, he took away his senses with fear.

But no one ceased, even in the evil hour,

he clenched his fists and laughed: Hey!

It is beautiful

and only less oxygen ...

And we were led by Hope, Faith, and Anger,

because it was really enough down there.

And it was worth going, still climbing,

to be yourself at last, to stop bending necks.

And during this journey, each of us was like a brother,

although it was not without faithless betrayals.

But no one ceased, even in the evil hour,

he clenched his fists and, laughing, shouted: Hey!

It is beautiful

and only less oxygen ...

Until after thousands of trials, through the dreadful whiteness,

Our efforts paid off - we achieved our goal.

We felt the pounding of hearts and the peak under our feet,

where it was certain that no one was before us.

But there was no laugh this time,

because they all fell down here, gasping fiercely.

And the sweet taste of victory was strange,

a few moments passed until someone croaked like this:

It is beautiful

and only no oxygen ...

It is beautiful

and only no oxygen ...