Weet Je Nog - Herman Van Veen

Weet je nog?

toen de wind de bomen

Tergde en hen de mantels van het lichaam trok

Dat wij samen — de regen kletterde bij stromen —

Schuilden en jij zo schrok

Toen ik je zei dat dit het eind was, en voorgoed

Onze wegen zouden scheiden

«Mijn arme kind, 't is droevig maar het moet

Beter is het heen te gaan», ik zweeg en jij schreide

Weet je nog?

dat mijn hand de jouwe

Zachtjes drukte, omdat jij spoedig zou zien

Dat ik niet de beste was

En dat jij door je tranen lachte en zei: «Misschien!!!»

Nu is het herfst opnieuw en regen, maar alleen

Schuil ik onder 't lover, denk aan jou en — ween…

Do you remember?

when the wind de trees

Provoked and pulled the cloaks from the body

That we together —the rain pattered by streams —

Hide and you so scared

When I told you that this was the end, and for good

Our ways would part

«My poor child, it is sad but it must

It is better to go», I was silent and you wept

Do you remember?

that my hand is yours

Gently pressed, because soon you would see

That I wasn't the best

And that you laughed through your tears and said: «Maybe!!!»

Now itis autumn again and rain, but only

I shelter under the foliage, think of you and weep...