Kraanvogels - Herman Van Veen

Soms denk ik wel dat de soldaten

Die in de oorlogen gevallen zijn

Niet onder witte kruisen zijn begraven

Maar dat zij kraanvogels geworden zijn

Ze roepen ons uit lang voorbije tijden

Hun hese stemmen roepen in hun vlucht

't Is misschien daarom dat wij zo dikwijls kijken

Diep in gedachten naar de avondlucht

Daar, in de laatste lichtglans van de schemer

Gaat een vermoeide vogeltrek voorbij

Ik zie een lege plaats in hun geleed’ren

Misschien is dat de plek bestemd voor mij

Als ik met hen de hemel zal bevolken

Voorbijtrek in het schemerend verschiet

Dan zie ik jullie uit de verre wolken

Dan roep ik jullie, die ik achterliet

Soms, soms denk ik wel dat de soldaten

Die in de oorlogen gevallen zijn

Niet onder witte kruisen zijn begraven

Maar dat zij kraanvogels geworden zijn

Ze roepen ons uit lang voorbije tijden

Hun hese stemmen roepen in hun vlucht

't Is misschien daarom dat wij zo dikwijls kijken

Diep in gedachten naar de trieste lucht

Sometimes I think that the soldiers

Who fell in the wars

Not buried under white crosses

But that they have become cranes

They call us from times long gone

Their hoarse voices call in their flight

Maybe that's why we look so often

Deep in mind to the evening sky

There, in the last light of the twilight

A tired bird migration passes

I see an empty place in their ranks

Maybe that's the place for me

If I with them will populate the heaven

Passing into the twilight distance

Then I see you from the distant clouds

Then I call you, whom I left behind

Sometimes, sometimes I think that the soldiers

Who fell in the wars

Not buried under white crosses

But that they have become cranes

They call us from times long gone

Their hoarse voices call in their flight

Maybe that's why we look so often

Deep in mind to the sad sky