Fatima Morgana - Herman Van Veen

Het is hier kil de lucht zo grijs

Het leven lijkt één enkele reis

Tot aan de dood

Geen tijd om stil te staan

De hemelboog van Isfahan

Is als een oceaan van licht

In Holland lijkt de zon

Als druppels water op de maan

Mijn naam is Farah Fatima

Net als mijn moeder en mijn oma

Hier hoor ik hem maar soms

Soms van mijn zoon

Mijn man Mahsoud

En op het stadhuis

Waar ik mij melden moet

In zwart gehuld van top tot teen

Snellen mensen langs mij heen

Ik ben hun blik niet waardig

Een fietser stopt, vraagt onbeschoft

Wat ik hier doe op zijn terrein

En of ik iets aan heb onder dat gordijn

Ik voel me in dit Nederland

Een Fatima Morgana

Als in een stomme film

Ik zou zo graag eens laten zien

Blijf hopen dat ik ooit misschien

Kan wezen wie ik ben

Ons welkom was een compromis

Want zo lang niet duidelijk is

Voor welke moordenaars wij vluchten

Is ons verblijf nog tijdelijk

We zijn er wel maar eigenlijk

Bestaan we niet

De kinderen hier groot gebracht

Verloren lopen zij bij nacht

Bij nacht en ontij door de straten

De vrouwen zien mij spottend aan

Mijn man gluurt hen verlekkerd na

Het leven met twee maten

Oorlog is een mannenstrijd

Verliezen zij, blijft nog altijd

Hun macht over ons vrouwen

De echte vijand dat zijn wij

Huil ik niet meer pas dan kan hij

De vrede echt vertrouwen

It's chill here the sky so grey

Life seems like a one-way trip

Until the death

No time to stand still

The Celestial Arch of Isfahan

Is like an ocean of light

In Holland seems the sun

Like drops of water on the moon

My name is  Farah Fatima

Just like my mother and my grandmother

Here I hear him only sometimes

Sometimes from my son

My husband Mahsoud

And at the town hall

Where should I report?

Clothed in black from head to toe

People rush past me

I am not worthy of their gaze

A cyclist stops, asks rudely

What I do here on his field

And if I'm wearing something under that curtain

I feel in this Netherlands

A Fatima Morgana

As in a silent movie

I would like to show you

Keep hoping that I someday maybe

May be who I am

Our welcome was a compromise

Because as long as it's not clear

From which killers we flee

Is our stay still temporary

We are there but actually

we don't exist

The children raised here

Lost they walk at night

At night and at high tide through the streets

The women look at me mockingly

My husband peeks after them

Life with two sizes

War is a man's struggle

They lose, still remains

Their power over us women

The real enemy is us

If I don't cry anymore, then he can

The peace real trust