Ores Mikres - Giorgos Mazonakis

Από παιδί είμαι ένα σώμα που' χει ρίζα στον αέρα

Σώμα φυγής, μα εγώ παρέμεινα κι εσύ πήγες πιο πέρα

Μάταια σ΄αναζητώ

Ότι και να θέλησα, άγρια μέλισσα

Και μου΄χει μείνει το κεντρί στο χέρι βέρα

Ώρες μικρές στα σκοτεινά του πόνου πιάνω τη συχνότητα

Σε θέλω τραγικά

Στην ταραγμένη μου ψυχή θα είσαι πάντα εκκρεμότητα

Σαν πόρτα ανοιχτή

Που λείπεις μου' πέσε βαρύ, με αναμνήσεις σιγοκαιγομαι

Και λιώνω σαν κερί

Και αφού θεός που συγχωρεί εγώ δε λέγομαι

Να καίγεσαι όπως καίγομαι

Το ξέρω πως το μπλε στα μάτια μου δεν είναι ακρογιάλι

Λάμπω σαν φως μα το σκοτάδι στο σημάδι έχω βάλει

Αν με δεις να θυμηθείς ότι με κατοίκησες και ότι με νίκησες

Δίχτυ πως μ' έπιασε ο καημός απόψε πάλι

As a child I am a body that has its roots in the air

Escape body, but I stayed and you went further

I look for you in vain

Whatever I wanted, wild bee

And the sting is left in my hand

Hours short in the dark of pain I catch the frequency

I want you tragically

In my troubled soul you will always be pending

Like an open door

I miss you, fall heavy, I burn with memories

And I melt like a candle

And since I do not say God who forgives

To burn as I burn

I know that blue in my eyes is not a beach

I shine like light but I have put darkness on the mark

If you see me remember that you inhabited me and that you defeated me

A net of misery caught me again tonight