Kadıköy - Ezginin Günlüğü

Bir akşam masası, iki kişiyz, sen ve ben

Gidiyorsun hiçbir şey söylemeden, birden

Kadıköy'de bir yağmurlu bahçeden

Yıllar külleniyor, izi kalıyor aşkın

Yüreğim kurtulsada yangından, alevden

Yana yana kül olayım, unutup yine sevdalanayım

Geçmem bir daha Kadıköy'den x 2

Sen uzaklarda ülkem, ben gurbetde bir göçmen

Zamanı durdurabilsem, ne ben kalsam ne sen gitsen

Ey akşam vapuru, sana mı kalır dünya?

Ben o yağmurlu iskeleye inmem, inmem

Sen uzaklarda ülkem, ben gurbetde bir göçmen

Zamanı durdurabilsem, ne ben kalsam ne sen gitsen

Geçmem bir daha Kadıköy'den

One evening table, we are two, you and I

You leave without saying anything, suddenly

From a rainy garden in Kadıköy

Years turn to ashes, traces of love remain

Even if my heart is saved from fire, flame

Let me be ashes side by side, let me forget and fall in love again

I will not pass through Kadıköy again x 2

You are my country far away, I am an immigrant abroad

If I can stop time, neither if I stay nor you go

O evening ferry, is the world left to you?

I won't get off that rainy pier, I won't

You are my country far away, I am an immigrant abroad

If I can stop time, neither if I stay nor you go

I will not pass through Kadıköy again