І рэк, і азёраў мы маем зашмат,

А мораў няма, акіянаў няма.

А мне дык нічога — а быў чалавек,

Што з гэтай прычыны закончыў свой век.

Ён тут нарадзіўся і вырас ён тут,

Але ў карабельны пайшоў інстытут,

Усе акіяны і моры скарыў

І вось на радзіму вярнуўся стары.

Хадзіў ён, хістаўся па цвёрдай зямлі,

Нібыта па хісткім ідзе караблі,

А мора не бачыў - гарэла душа,

І ромам тушыў ён душэўны пажар.

Вось так і сканаў між азёраў і рэк

Тутэйшы, але ўжо марскі чалавек.

Ляжыць у сваёй беларускай зямлі

У драўляным апошнім сваім караблі.

У нас слишком много рек и озер,

И нет ни морей, ни океанов.

А у меня ничего - и был человек

Именно по этой причине закончил свою жизнь.

Он родился и вырос здесь,

Но институт пошел на корабль,

Все океаны и моря покорены

Вот и вернулся старик домой.

Он шел, шатаясь по твердой земле,

Якобы на шатких кораблях,

И моря не видать - душа сгорела,

И потушил душевный огонь ромом.

Вот как он умер между озерами и реками

Местный, но уже морской человек.

Лежит на своей белорусской земле

В деревянном крыле своего корабля.