Panahandeh (Refugee) - Kourosh Yaghmaei

وقتی که آسمون شهر سقف کوتاهی باشه

خوش ترین لحظه هامون گذر آهی باشه

با چه شوقی ما به شب وعده فردا رو بدیم

راز رودی که نرفت رو به دریا رو بگیم

توی باغچه گل نمونده همه فصلها پاییزه

تا میاد اسم بهار همه برگها میریزه

پر پروانه شعرم توی آخرین غزل سوخت

پای شب مفتاد و غمگین چشماشو به دست من دوخت

پای دیوار شکسته واسه این مردم دلتنگ بزنم ساز

نه یه شعری نه یه آهنگ همه دلتنگ همه دلتنگ

نه یه شوقی به گلهای رنگ پریده بزنم رنگ…

وقتی که آسمون شهر سقف کوتاهی باشه

خوش ترین لحظه هامون گذر آهی باشه

با چه شوقی ما به شب وعده فردا رو بدیم

شب تار و بی چراغ کوره راهی رو بریم

توی باغچه گل نمونده همه فصلها پاییزه

تا میاد اسم بهار همه برگها میریزه

پر پروانه شعرم توی آخرین غزل سوخت

پای شب مفتاد و غمگین چشماشو به دست من دوخت

نه دیگه شوقی نمونده واسه این مردم دلتنگ بزنم ساز

نه یه شعری نه یه آهنگ همه دلتنگ همه دلتنگ

نه یه شوقی به گلهای رنگ پریده بزنم رنگ…

When the sky of the city is a short roof

May our happiest moment pass by

How eagerly we promise tomorrow to the night

Let's tell the secret of the river that did not go to the sea

In the flower garden, all seasons are autumn

By the time spring comes, all the leaves will fall

The butterfly of my poem was burned in the last sonnet

At the end of the night, he stared at my hand with sad and sad eyes

At the foot of the broken wall, I miss these people

Not a poem, not a song, everyone misses everyone

I don't want to color the pale flowers...

When the sky of the city is a short roof

May our happiest moment pass by

How eagerly we promise tomorrow to the night

Let's go on a road in the dark night without a lamp

In the flower garden, all seasons are autumn

By the time spring comes, all the leaves will fall

The butterfly of my poem was burned in the last sonnet

At the end of the night, he stared at my hand with sad and sad eyes

No, I don't want to miss these people anymore

Not a poem, not a song, everyone misses everyone

I don't want to color the pale flowers...